Vertrouwen

Het vertrouwen in de politiek is naar een absoluut dieptepunt gezakt’ is het zogenaamde nieuws wat door eigentijdse praatgroepjes in de diverse praatprogramma’s op de landelijke televisie, vaak wordt verspreid.

Nu is vertrouwen hebben in de politiek op zich al een wat onvolwassen uiting van een realistische kijk op de actualiteit. Politiek gedrag is al eeuwenlang synoniem aan ‘spelletjes spelen’ en is vooral een verzameling van veel mooie woorden in het openbaar en vooral veel gekonkel in achterkamertjes. Ook onze lokale volksvertegenwoordiging maakt zich daar soms schuldig aan.

Deze weken is ‘vertrouwen’ actueel door de keuzes bij de toekomstige herbouw van De Schelft. Het gemak waarmee er gesproken wordt over enorme bedragen gemeenschapsgeld plus de eenvoudige, veelal naïeve manier van argumenteren, versterkt het vertrouwen in onze lokale volksvertegenwoordiging bepaald niet.

Feit is dat we toch al een onzekere financiële toekomst tegemoet gaan met mogelijk al heel snel een onvermijdbare recessie. Financiële prognoses zijn sowieso altijd moeilijk maar in het geval van De Schelft komt daarbij vervolgens ook de toekomstvisie op de veranderende maatschappij. Blijft Carnaval een waar volksfeest of keert de jeugd dit de rug toe zoals ze dit deden met de discotheken?

Blijven wedstrijden in zwemmen in een binnenbad actueel of komt ook daarvoor een alternatief? Moeten we toneelspelende dorpsgenoten faciliteren met een fysieke podiumzaal of worden digitale uitingen via diverse kanalen de toekomst ?

De lokale volksvertegenwoordiging moet deze maand zijn verantwoording nemen voor de verre toekomst. De financiering is daarbij een van de belangrijke afwegingen, het maatschappelijk nut een interessante vraag die zal moeten worden beantwoord. Iedereen dient dit te doen vanuit zijn eigen verantwoordelijkheid op basis van geschetste inzichten en onduidelijke prognoses. ‘We hebben nog voldoende knoppen om aan te draaien en belastingen te verhogen indien financiering een probleem is’, hoorde ik deze week opmerken. Dat lijkt mij wat erg kort door de bocht als het gaat om verantwoord politiek bedrijven. Dat schept bij mij weinig vertrouwen en roept vraagtekens op over de bestuurlijke kwaliteiten. Datzelfde gebrek aan vertrouwen in bestuurlijke kwaliteiten ontstaat als het college simpelweg alle verantwoording bij de gemeenteraad legt.

‘Wij voeren uit wat u ons opdraagt’, is natuurlijk net zo kort door de bocht. Uitvoeren van onacceptabele opdrachten lijkt dan erg op ‘Befehl ist Befehl’ en daar ben ik niet zo van.

Maar alles bij elkaar wordt het spannend. Het verstand tegenover de emotie. Wij tegen zij. De kosten tegenover de baten. Optimisme tegenover realisme.

Hedendaagse beslissingen die het mogelijke gelijk pas gaan vinden in de toekomst.

We moeten er toch maar op vertrouwen dat het uiteindelijk goed komt. 

We moeten de politiek vertrouwen! O jee! Wat schrijf ik nu toch?