Meer dan halfvol

Het was kennelijk een trouwe lezer. De man in die snelle sportwagen waarvan het raam op een gracieuze manier naar beneden schoof terwijl hij mij aansprak: 'Bindertje, je was écht zuur deze week'. Daarmee antwoord gevend op de slotvraag in mijn vorige stukkie: 'Of ben ik nu zelf ook te zuur?'

Ik wist even niet of ik me nu verheugd, verontwaardigd, beledigd of onbegrepen voelde. Ik stotterde: 'De Noordwijkers die ik sprak waren zo zuur'. Nog even werd ik doordringend aangekeken waarna het donkergetinte raampje zich op een even gracieuze manier weer sloot. Ik meende de bestuurder nog even met zijn hoofd te zien schudden toen hij zijn voertuig zijn weg liet zoeken onder de eeuwenoude lindebomen van 'mijn Voorstraat'. Deze staan overigens nog steeds volop in het groen en bewijzen daarmee dat luisbestrijding door de gemeente met lieveheersbeestjes voor 100% is geslaagd.
Maar goed, ik sprak dus over de groene monumenten, die eeuwenlang de Noordwijkers onder zich dulden. Die niet alleen de aanvallen van luizen en andere insecten overleefden maar ook heftige stormen, droge en natte zomers, hittegolven en Siberische koude en de milde maar ook de zure regens. Dit is geen romantische droom maar de hedendaagse werkelijkheid. Ze staan er en symboliseren het optimisme waar de eerder genoemde dorpsgenoot kennelijk op doelde. Het optimisme wat mij met de paplepel is ingegeven, wat een stevige basis was voor mijn 'hier en nu', en wat kennelijk in de afgelopen periode onder druk is komen te staan. Omdat ik mij zorgen maak over politieke beslissingen. Omdat moedeloosheid mij kennelijk even overviel. Omdat ik snellere politieke ontwikkelingen voorsta. Omdat ik in de overtuiging leef dat politieke macht moet worden ingezet voor algemeen belang. Omdat ik minimum eisen aan kennis en kunde stel bij de invulling van functies en posities in onze gemeente.

Terwijl ik mijn fiets op slot zet, besef ik dat ik eigenlijk alle reden heb om positief te zijn en dat ik dit ook ben. Dat ik vol overtuiging mijn glas als halfvol kan bestempelen. Want samen met de eeuwenoude lindebomen zal ook het nieuwe Noordwijk voorlopig moeiteloos overleven. Omdat er in alle vier de kernen heel veel fantastische mensen wonen, die volop in de samenleving actief zijn en goede dingen doen. Die na drie flinke slokken nog vinden dat hun glas nog steeds lekker vol is. Dat zijn allemaal gewone Noordwijkers, gewone Noordwijkerhouters en gewone Zilkers. Noordwijkse inwoners die zich soms voortbewegen op oude fietsen of met een rollator en soms ook met dikke Mercedessen of snelle sportwagens. Maar die allemaal blij zijn in de gemeente Noordwijk te wonen.
Intussen voeg ik me bij mijn biljartmaten, die zich al tegoed doen aan een heerlijke heldere verfrissing. Een er van nam juist drie flinke slokken uit zijn halve liter glas. Kijkend naar het overgebleven vocht liet ik hem ongevraagd weten: 'Zo brave, jouw glas is meer dan halfvol'.