Gewoon

Niet alleen in onze gemeentelijke fusieperikelingen gaat het heel vaak over ‘wij en zij’. Ook tijdens het huidige WK komt het selectieve gebruik van ‘wij en zij’ boven drijven. Recentelijk konden we dit weer ervaren, want ‘zij’ speelden heel slecht tegen Ecuador en ook in de gewonnen wedstrijden tegen Senegal en Qatar. Maar ‘wij’ haalden de knock-outfase en ‘wij’ versloegen de Verenigde Staten van Amerika. Dus moeten ‘wij’ nu tegen Argentinië.

Gisteren beluisterde ik pedagoog en voormalig wielrenster Roxanne Kneteman. Die zonder schroom liet weten heel ongemakkelijk te worden van sombere negatieve kritieken. Daarbij deelde zij onder andere mijn mening dat ‘het kunstje’ van Marcel van Roosmalen, het gespeelde emotieloos opsommen van alleen negatieve feiten, inmiddels is uitgewerkt. Nadat Studio Voetbal deze overbetaalde criticaster aan de kant had gezet vond hij employ bij De Oranjewinter op SBS6. Deze Van Roosmalen behoort niet tot het genre columnisten die produceert waar ik ondanks verschil van inzicht toch nieuwsgierig naar ben. Ik betrapte me erop dat ik hem wel hoorde maar dat intussen mijn gedachten afdwaalden naar totaal iets anders. Kortom, inmiddels weet hij mij niet meer te boeien.

Dat riep weer de vraag op of mijn eigen wekelijkse spinsels dan nog wel een zinvolle bijdrage vormen aan het leesplezier van Noordwijkers, Noordwijkerhouters en Zilkers. In de lange reeks van jaren (ik schrijf vandaag zover ik het kan natellen nummer 999) kreeg ik, overigens vooral uit het Bindse, zeker schouderklopjes. Maar minstens evenveel inspiratie vond en vind ik in kritieken die andere ‘gewone mensen’ durfden leveren. Met nadruk op ‘gewone’ want de soms scherpe kritieken van de lokale politici die zichzelf als ‘bijzonder’ kwalificeren, doen me nauwelijks iets. 

Een driedelig pak, een bijpassende stropdas en foto’s met BN’ers maken op mij totaal geen indruk. Oprechte harde kritiek van lezers zeker wel. Dat heeft er voor gezorgd dat ik mijn inzicht wel eens heb aangepast om niet de Noordwijkse Van Roosmalen te zijn. Waardoor ik soms een periode van mededogen en begrip heb ingelast. 

Dit omdat falende politici vaak wel goedwillend zijn. Maar het afleggen tegen mijn ervaring en dossierkennis. 

Ho! Nummer 999 gaat, zo realiseer ik me nu, teveel over mezelf. Maar dat komt ook wel omdat het al lange tijd ontbreekt aan echte actieve politiek. 

De schamele pogingen tot echt politiek debat zijn na de fusie te schaars. Het politieke ‘wij en zij’ betreft vooral de geografische indeling. Het verschil in politieke opvattingen blijkt geen enkele reden meer tot inhoudelijk debat op het juiste moment. 

Soms, heel soms lijkt het ervan te kunnen komen maar dan zijn er altijd weer de vergadervoorzitters of anderen die met de ‘regeltjes’ roet in het eten gooien. Politieke ruzie blijft dan onderbelicht. En dat is jammer, want dat houdt het echte politieke debat uiteindelijk ook te ver weg bij de ‘gewone man’.