Glimach

Als volger van de lokale politiek zeg ik met een glimlach dat politici best heel aardige mensen kunnen zijn. Die enthousiast hun intrede doen. Die denken in staat te zullen zijn om het allemaal anders en veel beter te doen.

Nu, na de fusie, zie ik opnieuw een aantal van dit soort lieve,enthousiaste, goedwillende maar tegelijkertijd soms naïeve mensen. Die denken dat juist zij de juiste persoon zijn om eigentijdse politiek vorm te geven. Zij geloven nog in de maakbaarheid van de politiek en zien kansen bij het oplossen van de lokale problemen. Iedere keer weer zijn er na verkiezingen nieuwe initiatieven. Iedere keer weer worden inwoners, die zich wel positief willen inzetten voor het realiseren van politieke ideeën, in eerste instantie warm welkom geheten. Om vervolgens, zo leert de ervaring, door dezelfde politiek weer keihard afgeserveerd te worden.
Om te beginnen is er dus de huisvesting. Ik zag deze week weer eens zo'n wanhopige jongeman die op een heel begrijpelijk manier de huidige situatie, de bijbehorende problemen, de eigentijdse behoeften en de oplossingen rond huisvesting, wist te verwoorden. Ik hoop dat hij de warme ontvangst, de begrijpend knikkende politici, de bemoedigende reacties en de nadrukkelijk gesuggereerde positieve behandeling vooral niet al te serieus neemt.

Want het is een vierjaarlijks fenomeen. In de vorige raadsperiode werd dit toebedacht aan een geliefd speeltje van de dorpspolitiek, het fenomeen de Jongerenraad. Ik zat naast deze jeugdige enthousiastelingen toen in bejaardentehuis Sint Jeroen (hoe kan je zo'n sombere locatie bedenken) de wethouder aanzet gaf tot een woonvisie. Zij geloofden erin dat zij serieus genomen werden. Zij geloofden erin dat hun kansrijke ideeën zouden leiden tot een snelle realisatie ervan.

Ik wilde het zo graag met hen geloven. Zoals ik er ook al in wilde geloven toen Ralph en Anouk in 2009 de eerste jongerenraad tot een succes wilden maken. Maar we weten inmiddels dat de politiek de jongeren hun succes simpelweg niet gunt. Geen serieuze aanpak, geen serieuze begeleiding en geen goede wil.

Het gaat in politiek slechts om macht, om individuele belangen. Ook in het sociale proces. En dat is volgens hun definities eerlijk en integer. Maar ik heb me in die 10 jaar kapot geërgerd. Zoals ik me nu ook weer kapot erger hoe zogenaamd eerlijk en integer er wordt omgegaan met insprekers bij rondetafelgesprekken. Zoals ik me heb geërgerd aan het niet serieus nemen van Alice van het OF en het niet serieus nemen van Hans en zijn groene cirkels.

Er zijn hierbij voorbeelden te over. Maar ik weet ook dat politici in meerderheid goedwillende amateurs zijn, die de grote problemen, van huisvesting, voedselbank, jongerenparticipatie, innovatie simpelweg niet aan kunnen. Maar die zichzelf daarbij wel erg serieus nemen. Zelfreflectie is voor eenieder belangrijk. Vandaar dat ik ook niet anders kan dan met een glimlach mijn stukkie afsluiten.