Gratis cursus

Doe mee! Dat was op de valreep van 2020 min of meer een opdracht aan de Noordwijkers in een gemeentelijke advertentie. Om het meedoen wat aantrekkelijk te maken is er het aanbod van een gratis cursus. Waarin men te weten zou komen hoe de democratie in Noordwijk werkt en hoe je daar een steentje aan kan bijdragen.

Nu ben ik van reclame maken, adverteren en dat soort promotie. Maar hier gaat het te ver. Voor een belangrijke functie in de politiek of andere bestuurlijke functie heeft algemene oproep plaatsen mogelijk het verkeerde effect. Ik prefereer actief zoeken naar de, in Noordwijk zeker aanwezige, kwalitatief hoogwaardige kandidaten met ervarenheid op bestuurlijk gebied. Daarbij tevens voldoende aandacht en ruimte voor het invoegen van jeugdig en geïnteresseerd talent.

Deze algemene oproep bevestigt de misvatting, die er op dit moment kennelijk ook bij de besturen van politieke partijen leeft, dat als je maar interesse hebt, je ook de kwaliteiten bezit.

Naar mijn mening moet het dus andersom: partijbestuurders moeten eerst zeer actief zoeken naar kwaliteit en bij hen vervolgens de interesse op wekken.

De dorpspolitiek is niet gebaat bij grijze muizen met grote vragende ogen. De politiek kan zich niet veroorloven om talenten in de gemeenteraad te laten rijpen. Die manier van werken blijft niet zonder gevolgen. Een goed voorbeeld is de manier van vergaderen in Rondetafelgesprekken; in het fusieproces door de onervaren nieuwkomers bedacht als dé uitvinding van zogenaamde burgerparticipatie. Zoals politiek ervaren mensen al voorspelden is dit volkomen geflopt. Gelukkig is een voorstel om dit weer terug te draaien deze week aangenomen. Maar dat geeft nog geen garantie voor de noodzakelijke kwaliteit in de politiek. Daarvoor hebben we echte bestuurders nodig. Die plezier ervaren in het raadswerk zelf. Die kritiek durven spuien en kunnen incasseren. Die dus snappen dat zetelroof en eenmanspartijtjes geen enkel belang dienen. Die onkundige en onervaren wethouders niet keer op keer weg laten komen met de vluchtroute van zogenaamde technische vragen en terdege beseffen wat hun eigen rol is.

Politici die accepteren dat er journalisten zijn die verslag doen. Daarbij zowel het positieve als het negatieve details accentueren om de lezer, de luisteraar of de kijker te informeren. Raadsleden die zich bewust zijn van de bijzondere rol van een columnist. Die de taak heeft om het debat op te roepen en mensen tot nadenken te dwingen. Raadsleden dus, die al die verschillen kennen en herkennen. Er zijn nu nog teveel raadsleden die dat besef volledig missen en daarmee bij mij dus niet door de ballotage zouden komen.

Raadslid zijn is geen hobby, maar een verantwoordelijke taak waarbij passie, intelligentie en incasseringsvermogen een basis zijn voor het verwerven van deskundigheid. Of een gratis cursus hiervoor de juiste oplossing is, blijft voor mij voorlopig nog onbeantwoorde vraag.