Het kan verkeren
We kennen hier het duale stelsel, een politicologisch en staatkundig begrip dat in de Noordwijkse praktijk de taakverdeling tussen het college en de volksvertegenwoordigers in de gemeenteraad aanduidt. Deze laatsten hebben de taak om het bestuur te controleren en hierbij zijn partijbelangen niet aan de orde. Het PURE duale stelsel kreeg in Noordwijk nauwelijks voet aan de grond. Wethouders genoten altijd bescherming van hun fractie. Maar plots werd nu de verse wethouder in het college deze week met dit fenomeen geconfronteerd bij de behandeling van het werven van jeugdige ambtenaren. Noordwijk heeft de keus gemaakt om talentvolle jongeren te verleiden te kiezen voor aan carrière in de Noordwijkse ambtelijke organisatie. Daar werd niet minder dan een miljoen extra belastinggeld aan opgeofferd. De huidige wethouder werd opgezadeld met het initiatief van de vorige portefeuillehouder en moest deze week ervaren dat de fractievoorzitter van zijn partij het duale stelsel serieus lijkt te nemen. Met indringende vragen en harde verwijten aan het adres van ‘zijn wethouder’ bracht hij deze duidelijk in verlegenheid.
Is dit onwennigheid van een fractie die volkomen nieuw is in de lokale politiek of is dit juist de ervaring van een geslepen vos die hiermee de coalitiegenoten duidelijk wil maken dat zij in het verleden te lief waren voor hun wethouders? Ik denk dat dit laatste aannemelijk is want feitelijk telt de partij in fractie en achtergrond ervaren politici.
Deskundigen die weten hoe de hazen lopen. De Partij voor de Inwoners, want daar gaat het om, heeft daarmee wel opnieuw van zich doen spreken. En legt nu druk op het college om vooral de ambities van de coalitie waar te maken omdat er anders keiharde kritiek te verwachten is. Dus snel 400 woningen bouwen anders wordt de verantwoordelijk wethouder direct de wacht aangezegd, zo stelde het verkiezingsprogramma. ‘Alleen beloven staat gelijk aan beledigen’, meldde de partijleider in verkiezingstijd.
Ik neig natuurlijk naar het omarmen van ‘het lik op stuk beleid’ maar vraag me wel af wat we doen met de portefeuilles veiligheid, infrastructuur en bijvoorbeeld dienstverlening. Wordt de portefeuillehouder Jeugdzorg ook direct opzij geschoven als doelstellingen niet even snel worden gerealiseerd? Het lijkt mij dat dit niet zo werkt en dus voelde ik ook wel mee met de wethouder die pijnlijk moet zijn getroffen door de harde woorden van zijn partijgenoot. Statements maken is één maar in alle gevallen consequent blijven is praktisch onhaalbaar. Ik houd het dus maar op zeer interessante verkiezingsretoriek met in mijn achterhoofd: ‘blaffende honden bijten niet’.
Maar ik kijk wel uit naar het vervolg, de reacties van andere partijen in de komende perioden met mogelijk opnieuw interessante debatten en openlijke verwijten aan mogelijk falende bestuurders.
Het duale stelsel nu eindelijk zichtbaar in politiek Noordwijk!
.