Uitslag
Column BinderHet is verleidelijk om na de verkiezingsuitslag nadrukkelijk de vinger op de zere plekken van de Noordwijkse politiek te leggen. Of de partij-ondermijnende voorkeurstemmenacties van bepaalde kandidaten tegen het licht van de toekomst te houden. Maar dat zou mijn eer te na zijn. Een te benoemen zere plek is natuurlijk het opkomstpercentage van 57 procent. Hoe kan het dat Noordwijkers (dus alle inwoners van de gemeente Noordwijk) zo weinig interesse tonen in de lokale politiek? Waarom acht men het nutteloos om de gang naar een stemlokaal te maken en een favoriete kandidaat te selecteren? Natuurlijk, ook ik besef dat een juiste keuze feitelijk onmogelijk is. En dat vertrouwen geven in het recente verleden heeft geleid tot misbruik van vertrouwen. Zelfs de meest populaire lokale politicus van de afgelopen tien jaar (u weet natuurlijk wel wie) bleek het pluche veel belangrijker te vinden dan zijn integriteit. Met achterkamertjespolitiek en een Noordwijk onwaardig rapport als gevolg.
Hij en zijn kornuiten zijn zeker medeverantwoordelijk voor de desinteresse maar natuurlijk niet alleen de oorzaak ervan. Die oorzaak ligt iets gecompliceerder. Zoveel hoofden, zoveel zinnen, is vooral in de politiek een waarheid als een koe. Met elkaar de grote lijnen belangrijk maken is in de gehele politiek in Nederland buiten de orde. Teveel partijen, teveel geroeptoeter, teveel populisme, teveel haatdragendheid, teveel cultuurverschillen met als gevolg teveel onwetendheid heeft tot deze groeiende desinteresse geleid.
Want zelfs onder de groep die wel de gang naar de stembus maakte, is een groot deel totaal onwetend. In de afgelopen weken werd ik bijna bedolven onder verzoeken om een persoonlijk stemadvies te geven. En evenzoveel keer heb ik geantwoord dat ik het zelf ook niet wist. Want ik heb slechts favoriete personen in de gemeenteraad. En had kritische kanttekeningen bij elke partij. Aan een stemadvies achteraf heeft natuurlijk niemand iets en daarom geef ik hier ook geen persoonlijke voorkeuren als het gaat om politieke partijen. Wel kent u inmiddels mijn stokpaardjes. Ik ben fel tegen gender-selectieve politieke partijen. Ik ben tegen het voeren van een vierkernenbeleid. Tegen: ‘wij tegen zij’. Ik ben voorstander van ‘samen’ en daardoor voorstander van het accepteren en uitvoeren van democratisch genomen beslissingen. En natuurlijk zijn er momenten dat het daarbij ontzettend wringt. Zoals het democratisch genomen besluit dat er bij De Schelft een eigen zwembad hoort. Zoals er eerder democratische meerderheden waren voor het schrappen van geplande sociale woningbouw in het nu witte villapark Duineveld.
Overigens wel voor het democratisch besluit tot realiseren van een speeleiland.
De recente uitslag belooft vervolgens niet veel goeds. Met nu tien kibbelende partijen en tien theater makende fractievoorzitters lijken langdurige raadsvergaderingen opnieuw onafwendbaar. Deze gedachte alleen al bezorgt mij uitslag.