Certificeren
Bij mij op de tafel staat een pak melk dat bol staat van de vermeldingen. Het is weidemelk waarvan de koeien voldoende dagen per jaar en genoeg uren per dag in de wei lopen. De boer zorgt goed voor zijn dieren en doet aan natuurbehoud. Zelfs de verpakking is gecertificeerd en ook het opruimen ervan. Feit is dat die koeien poepen en plassen op hetzelfde gras dat ze opvreten en wat later melk wordt! Hoezo melk met certificaat?
Bij de groenten uit de kas, de tomaten, komkommers en de paprika’s is bijna alles al planet proof. De grote supermarkten maken er de dienst uit en accepteren niet minder. De telers, geweldig inventief als ze zijn, hebben zich aangepast. Bij de bloemen gaat het veel moeilijker. De veiling wilde kort geleden iedere aanvoerder verplichten tot het halen van een certificaat. Gemor alom: “het kost teveel en wat krijg ik meer voor mijn bloemen?” Die strijd liet hoog op, zo hoog zelfs dat de veiling zich aan het beraden is over de vervolgstappen. Kwekers beseffen niet dat ze een achterhoedegevecht voeren. Toch is de vermelding van Milieu-Project-Sierteelt (A-B of C) al 25 jaar gemeengoed op de veiling. Talrijke kopers, maar vooral hun klanten eisen het.
Nu de bollen: onder druk van de Amerikaanse Planten Dienst zijn de bollen al vanaf kort na de oorlog gecertificeerd. Voornamelijk vanwege de grond waarop ze geteeld worden. Doodsbang als ze zijn voor de invoer van aardappelmoeheid. Ierland ging er aan ten onder. In de Bollenstreek is het zelfs verboden om aardappelen te telen. In de rest van Nederland moet de grond gekeurd zijn. Voor de tulpen is ook een klasse-indeling verplicht, zodat je ze pas mag koppen als ze geïnspecteerd zijn. Daarom staan ze vaak zo lang te bloeien.
Wat kunnen we op de toekomstige verpakking van bollen verwachten? Behalve de drie gebruikelijke certificaten, misschien het volgende: geteeld door bevlogen kwekers, achter bijen-vriendelijke akkerranden, in een groene gemeente, op schone grond!
Aad van Ruiten