IJspret
Wanneer het vriest wordt Nederland warm en velen van ons raken bevangen door schaatskoorts. Het lacht je toe, die zonovergoten zwarte ijsvloer, heldere lucht, rode wangen, muts op, sjaal om: genieten. Zo is het ook voor mij en voor mijn gezin. Wij vinden het heerlijk om buiten te zijn en afgelopen zaterdag waren mijn man, mijn twee kinderen van 21 en 23 jaar en ik op de Willem Alexander-roeibaan in de gemeente Zuidplas te vinden. Prachtig ijs, geweldig weer, een gemoedelijke sfeer: een cadeautje in deze coronatijd.
Nu is een ijsperiode in ons mooie landje zeldzaam dus besloten we om ook afgelopen zondag erop uit te gaan. Ik had geen dienst en mijn man en ik gunden het onszelf om als afsluiting van mijn periode studieverlof nog een baantje te rijden op de laatste vrije zondag. Maar dat viel niet mee. In het ijs rond Zoeterwoude zaten flink wat scheuren en oneffenheden, het waaide hard en dat leverde vooral mij een paar flinke valpartijen op die gelukkig goed afliepen.
Waar ligt dat nu aan? Zijn het de omstandigheden?
Nee, natuurlijk niet. De grootste boosdoener waren de spieren die nog onvoldoende hersteld waren. Ik had me laten leiden door ideaalbeelden. Het klopt dat we in vroeger tijd lange tochten over de Nieuwkoopse of Kagerplassen reden, maar dat is echt wel even geleden. De werkelijkheid van nu is dat we ongeveer tien jaar ouder zijn, de fitnesscentra gesloten zijn en dat we het grootste deel van de dag achter de computer zitten. Ook het ‘nu of nooit gevoel’ speelde me parten. Morgen is het weer voorbij, dus neem het er vandaag van. Maar dat is niet de wijsheid van de hemel, dat is wijsheid van de aarde. Waarom kon ik niet volstaan met die ene meer dan geslaagde ochtend?
Zo ziet u maar, een predikant is niets menselijks vreemd.
Heelhuids aan de koffie bedacht ik dat ik deze ochtend een klein, mild levenslesje in het aanvaarden van beperkingen, had gekregen. Een welbestede zondag.
Ds. Petra van der Burg, Protestantse wijkgemeente Noordwijk