Een nieuwe tijd
We leven in een nieuwe tijd. Vol met zogenaamde sociale onthoudingen. Blijf thuis en blijf op afstand. Dus je hoeft niet naar je werk en sta je niet meer op een kluitje in bus of trein.
Mensen met onwenselijke lichaamsgeur blijven nu op gepaste afstand. Kleffe omhelzingen en dat vervelende drie-kussengedoe hoeft niet meer.
Niezen doen, ook hooikoortspatiënten zoals ik, niet meer met de hand voor de mond maar in de elleboog. Maar dat vind ik nog wel een dingetje. Terwijl deze week iemand voor mij in zijn elleboog niest doe ik een stapje terug. Terwijl hij de neus nog eens flink ophaalt loopt hij naar een deur die hij met diezelfde elleboog opent. Maar ik, zelf ook last hebbend van hooikoorts, moet diezelfde deur in. Natuurlijk niet met de, volgens de richtlijnen zojuist intensief gewassen hand, naar de knop. Natuurlijk ook niet met de elleboog. Want als ik straks zelf in mijn elleboog met niesen, ja dan… U raadt het al. Gelukkig had ik een schone zakdoek, die ik, nadat ik de deur er enigszins moeizaam mee had geopend, dus 3 dagen niet meer ongewassen mocht gebruiken.
Jawel. We leven in een nieuwe tijd. Wel een geweldige periode voor de gemiddelde mens die ‘op sociale media’ actief is. Want Twitter en vooral Facebook zijn een heerlijke manier om anderen eens lekker af te zeiken. Er presenteerde zich alleen al lokaal enkele tientallen virusdeskundigen. Die vooral onbeschaamd de vrijheid van meningsuiting misbruiken .Een vorm zelfbevrediging, overigens altijd zonder dat ze echt tot hun hoogtepunt komen. Mijn ‘social adviser’ hield mij onlangs voor dat drie Twitterberichten per week net voldoende zijn om je verontwaardiging wereldkundig te maken. Wel heel erg weinig als men, zoals ik, de lokale politiek kritisch wenst te volgen.
Hoewel, er valt weinig te volgen want de politiek is volledig onzichtbaar. Bij de vele activiteiten rondom onze Noordwijkse ouderen ontwaarden we wel onze lokale vocalen. Daarentegen geen spoor van enige volksvertegenwoordiging. Geen swingende of zwaaiende of het Noordwijks Volkslied zingende wethouder te bekennen. Nauwelijks belangstelling voor de diverse initiatieven. Terwijl we dit de vorige raadsperiode zo goed gewend waren. Bij het openslaan van de kranten ontwaren we op de foto´s nu geen breed lachende wethouders.
We leven in een nieuwe tijd. Wel Alex, Bart en anderen geweldenaren met hun muzikale optredens. ‘Gelukkig, even geen politieke opdringerigheid’, hoor ik sommigen verzuchten. ´Gemiste kans´, hoor ik de diverse campagneleiders jammeren. Alles wat men doet, doet men op afstand. Deze week dus ook het raadsvergaderen op een totaal nieuwe manier. Dat zal wennen worden voor de camerageile raadsleden. Maar ook lastig voor mij. Volgen en kritiek verzamelen op afstand. Ja mensen,we leven in een nieuwe tijd.
Geen sport, geen cultuur, geen sociale contacten en zoveel mogelijk thuis. Gezondheid is het belangrijkste en de anderhalve meter afstand geldt voor kiezer en gekozene.