Boeren
U moet weten dat ik 's morgens ook de zuurste krant van Nederland (de Volkskrant) lees. Afgelopen dinsdag, 1 oktober, werd ik door de laatdunkende toon over de boeren daarin, bijzonder getriggerd om ook naar Den Haag te gaan. Drie generaties, opa Aad, zoon Joost en kleinzoon Koen stonden op het Malieveld.
Een schouwspel om kippenvel van te krijgen. Al die tractoren, uiterst gedisciplineerd, het was een feest. Jongelui, die de hele nacht doorgereden hadden, fris en monter. Den Haag wist er geen raad mee! ME, politie, te paard en in gevechtstenue. Wat een vertoning! Het meest opvallende, wat mij betreft, was het feit dat er zoveel jongeren waren. Het ging over hun toekomst. De boodschap was heel duidelijk.
Maar wat heeft een bollenboer in Den Haag te zoeken? Het was vooral solidariteit. Waar vroeger de boeren en hun familie in de politiek goed meetelden, is dat nu veel minder geworden. Wat stemmen betreft, tellen ze nauwelijks meer mee. Bovendien ligt het niet in hun aard om een grote mond op te zetten. Daardoor zijn ze een gemakkelijk doelwit om je, als politiek, tegen af te zetten. Was het niet de zure regen, dan wel de methaan, het fosfaat, de CO2 en dan nu de stikstof waarvan ze als zondebok gezien worden! Er lijkt geen eind aan te komen. Bovendien worden ze links en rechts ingehaald: de eieren uit Oekraïne en het vlees uit Brazilië.
Heeft de politiek recht van spreken naar de boeren toe? Vast wel, maar dan netjes en rechtvaardig. Leest u Rosanne Herzberger in de NRC van vorige week. Het als een dolle zoveel gebied tot Natura 2000 verklaren, werkt als een boemerang op onze maatschappij. Vanwege de PAS ligt alles op z'n oor!
Tenslotte, boeren zijn net als die vermaledijde brandnetels en bramen in die stikstofrijke natuurgebieden: je kunt ze maaien, maar niet uitroeien!
Aad van Ruiten