Ontspanning en verbinding
In de natuur is alles met elkaar verbonden. Vroeger spraken we van een voedselpiramide waarbij het lijkt alsof het niet erg is als het topje verdwijnt als de basis maar stevig genoeg blijft. Tegenwoordig hebben we spreken we meer over een voedselweb. Alle planten, dieren en mensen zijn met elkaar verbonden en dus van elkaar afhankelijk. De verbindingen maken de stevigheid van het web. In de samenleving met dieren en planten denken we bij de verbinding veelal aan voedselrelaties. Voor mensen komt daar ook praten bij. Als je iets aan me vraagt, bij mij klaagt of gewoon met veel passie vertelt over wat je bezighoudt dan raken we meer en beter verbonden.
Ieder werkdag begin ik in mijn mailbox. Vaak zitten daar zo'n 50 tot 100 mailtjes in van mensen die op een of andere manier verbonden zijn met het duin. Mijn antwoorden aan mensen met vragen, opmerkingen, klachten of passievolle verhalen begin ik vaak dan ook met de zin: 'Dank u voor uw email en betrokkenheid met Hollands Duin.' Hoewel de zin me soms wat sleets en clichématig voorkomt meen ik hem oprecht. Ik vind het geweldig hoe passievol mensen hun betrokkenheid tonen met het gebied waar ik mag werken. Of ik nu mee mag met een vrijwilliger die vertelt over de prachtige paddenstoelen die hij vindt of spreek met de wandelaar die dagelijks zijn rondje maakt. Ik geniet van de passie van mensen en ben blij dat ik als boswachter eraan kan werken dat al die passies goed samengaan in dat prachtige gebied Hollandse Duinen.
Maar soms gaat het mis. Dan begint iemand tegen me te schreeuwen of iemand doet er het zwijgen toe. Bij schreeuwen verdwijnt de nuance is en is het moeilijk om je verbonden te voelen met iemand zijn passie. En bij zwijgen… Tja, dan kan ik domweg niet weten wat iemand bezighoudt. Als het misgaat is vaak de ontspanning weg uit iemand zijn passie. Passie is overgegaan in fanatisme. En zonder ontspanning is verbinden lastig. De afgelopen maanden hadden we in het duin last van iemand die steeds het raster, dat de Schotse hooglanders van fietspaden en autowegen moet houden, doorgeknipte. Mensen in en om het duin liepen dus risico onverwacht oog in oog te komen staan met een Hooglander. Steeds moesten we het draad herstellen en regelmatig controleren. Bij de boswachters groeide, naarmate de tijd vorderde, enerzijds de zorg en anderzijds de vraag: wat bezielt diegene? Maar de knipper zweeg en alleen zijn daden schreeuwden. Uiteindelijk liep hij tegen de lamp. De zorg is weg. Maar waarom vertelde hij niet wat hem bezig hield?
Bijtende woorden en stille nijptangen, ze verbreken de verbinding. Binnenkort is het Kerst. Veel mensen zijn dan vrij. Ik wens u in deze laatste dagen ontspanning en de ruimte om verbonden te zijn met uw naasten maar ook met hen die samen met u genieten van de Hollandse Duinen.