Kerst
De romantiek straalde afgelopen zondag van het prachtige Noordwijk binnen af. De witte deken van donzige sneeuw, op tal van plaatsen, de onmisbare verlichting, een kerstbomenverkoper en een oliebollenkraam plus het geluid van kerstmuziek.
In het winkelstraatje de drukte van een kerstmarkt. Een sfeer waar sommige helemaal bij wegdromen en criticasters soms meewarrig om lachen.
De op een hoopje staande zichtbaar verkleumde pleinbezoekers leken op afstand een groepje daklozen die zich kennelijk te goed deden aan de nodige spiritualiën. De tijdens sneeuwbuien in rijen voor gesloten huisdeuren wachtenden, riepen soms medelijden op. De flauw hoorbare muziek had voor de critici te vaak nauwelijks iets met romantisch kerstfeest van doen. Ik bedoel maar, sfeer beleefd iedereen op zijn eigen wijze. Grappig blijft het dat (nieuwsgierige) mensen in rijen willen wachten om bij vreemde mensen binnen te dringen om daar te luisteren naar muziek. En wat beweegt bewoners toch om op zo'n zondagmiddag hun entree te laten bevuilen, alle beschikbare stoelen in theatervorm te plaatsen, volkomen vreemden hun interieur te laten bewonderen en een dag lang met 'artiesten' opgescheept te zitten die ongevraagd de koelkast plunderen? Het is een bijzonder fenomeen, de muzikale rondwandeling. Maar al jarenlang een succesvol initiatief gestart door mensen met die romantische gevoelens. Ik weet nog hoe in het verleden Annie Brink, samen met over buurman Ton Verburg het initiatief nam om Voorstraat en omgeving om te dopen tot het gastvrije historische centrum van Noordwijk en daarmee de vereniging de Oude Dorpskern oprichtten. Ik was erbij als enige autochtone Voorstrater en verwonderde mij toen al over de emoties en lofuitingen. Over de voor de bewoners zo normale Lindenbomen, de vervallen geveltjes en de toen met omzetproblemen kampende winkeltjes.
Romantiek en emotie. Heerlijke dromers kunnen zich helemaal gelukkig voelen onder Lindebomen. En daarnaast de nuchtere Noordwijker, die daar anders in is.
Terwijl ik inmiddels in het donker, met de handen diep in de zakken en de ijsmuts tot ver over mijn oren, nog even de besneeuwde en oneindig lang lijkende Voorstraat doorliep, hoorde ik iemand zuchten: 'Ik haat Kerstmis, ik haat kou en ik haat sneeuw. Het mens (u ziet, ik blijf genderneutraal) dat dit uitte had zichtbaar verkeerd schoeisel, geen hoofdbedekking, geen handschoenen en slechts een soort trainingsjack als winterjas. Toen ik vriendelijk de vraag 'waarom' stelde werd mij toegebeten: 'ik haat medelijden'. Terwijl ik huiswaarts ging kwamen ongevraagd de beelden voorbij van een rij wachtenden bij de voedselbank, een kille dame achter het bijstandsloket, een stapel rekeningen van de energiemaatschappij en ik hoorde de recente uitspraak van Annemarie van Gaal in de Muze: 'Uiteindelijk moet je het zelf oplossen'. Ik hoorde opnieuw die diepe zucht, van een mens vlakbij. En weg was de romantiek van Kerstmis.