Piet
Ik heb heel lang kunnen bedenken,
waaraan ik aandacht kon gaan schenken
een gedichtje en dorpspolitiek,
dat maakt een Binder niet uniek.
Haha, wees gerust, hier laat ik het bij. Want als ik me ergens aan erger is het dat in deze tijd te pas en te onpas rijmpjes als kunstzinnige gedichten worden gelanceerd. Of verhalen in rijmvorm gegoten. Dat doe ik niet, want ik vind dat het kinderfeest toch al veel vaak misbruikt om onwenselijk gedrag goed te keuren. Daar waar de juichende en stralende kinderen centraal zouden moeten staan, zijn het veel te vaak de volwassenen die zich vernederen tot misplaatste uitspraken.
Waar ik niet aan voorbij kan is het wel of niet bestaansrecht van een Zwarte Piet.
Werkelijk gek word ik van zowel de voorstanders als de tegenstanders.
Mij maakt het allemaal niet uit. Ik protesteer wel heftig als de tegenstanders van de zwarte schmink mij verwijten dat ik als voorstander thuis hoor in een groep met de titel 'slavenhandelaren'.
Of dat mijn voorkeur voor zwarte pruiken en glimmende gouden oorringen betekent dat ik discrimineer. Dat zijn meningen in de zwartepietendiscussie die ik niet alleen verwerp, maar waar ik bovenal aanleiding zie om de betreffende persoon te kwalificeren als 'minder begaafd'. Waarmee ik dan waarschijnlijk ook weer een grote groep landgenoten beledig of erger discrimineer.
Let wel, het is werkelijk zo! Het zal mij een zorg zijn welke kleur schmink er tijdens het jaarlijkse optreden van mijn buurvrouw op haar blozende wangen wordt gekalkt. Van mij is daarbij van belang dat ik haar niet hoef te herkennen en haar dus ook niet hoef te kussen. Niet op haar zwarte wangen, niet op haar voor die gelegenheid vuurrode lippen en niet eens op haar met zwarte handschoenen bedekte tentakels. Wel huiver ik bij de gedachte dat zij een zogenaamde 'roetPiet' zou zijn waardoor ik haar zou moeten herkennen. Met alle gevolgen van dien. Nu is de zwarte piet voor mij persoonlijk pas op later leeftijd belangrijk geworden. Niet als de gekleurde knecht van de cadeautjes delende kindervriend met witte baard, maar als troefkaarten die in mijn rol nodig zijn om falende dorpspolitici toe te spelen.
Een zwarte piet naar de meeloper die zelf geen mening heeft? En nog een naar de ouwe zeur die steeds opnieuw de boodschapper de schuld geeft en nooit inziet dat het om de boodschap gaat? Nee! Dat ga ik nu niet doen. Mijn zwarte piet is voor de smakeloze bedenker van de oogverblindende glimmende plastic namaak Drescena's in de raadzaal die aan onze gemeentelijke plantenbakkenplaatster zijn verkocht als helmgras, waarbij de combinatie met de even smakeloze plankenmeubels er voor zorgt dat het totaalplaatje de overbekende de vlag op de modderschuit nadrukkelijk naar de kroon steekt. En wie even niet begrijpt waar dit over gaat beveel ik van harte een bezoek aan de raadzaal aan.