Het gevoel van
Mijn roots liggen in Gouda. Mijn familie werd zelfs teruggevonden tot in de 17e eeuw. Waarvan akte. Ik heb er niet zoveel meer mee, met Gouda. Toch gaan mijn herinneringen soms terug naar de tijd dat ik er als meisje opgroeide.
In Gouda was voor schoolgaande kinderen een fantastisch fenomeen. De Goudse Schoolsportdag. Weken, zelfs maanden leefden we ernaar toe. Een dag in juni, waarop alle klassen 5 en 6 (nu groep 7 en 8) met en tegen elkaar streden op het terrein van de Jodan Boys. Allerlei sportdisciplines kwamen aan de orde. Hardlopen ver- en hoogspringen, kogelstoten en de estafette. In totaal acht onderdelen. Of de sportdag ook daadwerkelijk doorging, werd kenbaar gemaakt door de gemeente door op alle openbare gebouwen de Nederlandse vlag te hijsen om acht uur 's morgens. Hing de vlag, dan ging de sportdag door en zo niet, een gewone schooldag.
Door mijn lengte (ik was toen een lange lijs) en de liefde voor sport, was ik een uitblinker(tje) in de loopnummers, het hoogspringen en het zwemmen. Mijn prestaties waren dusdanig, dat ik na afloop van de laatste schoolsportdag een gratis jaarabonnement bij de atletiekvereniging Gouda en de zwemvereniging GZC kreeg aangeboden. Natuurlijk ook medailles. Maar de mogelijkheid om te sporten bij een echte club was toch wel het mooiste wat er bestond. Ik sportte op straat met vriendinnen en kon in het zwembad wel eens meezwemmen, omdat mijn neef daar badmeester was. Mijn droom, vergezeld met de prijzen en op goud lijkende plakken, werd al dezelfde dag de bodem ingeslagen door mijn moeder. "Daar komt niks van in", zei ze op besliste toon. "Na dat jaar moeten we alsnog lidmaatschapsgeld betalen, en dat hebben we niet". We hadden het thuis niet breed, zeg maar heel, heel erg smalletjes.
Deze blokkade voor een eventuele glansrijke carrière heb ik mijn moeder nooit kwalijk genomen. Het was een andere tijd en we hadden een ander budget dan wat gezinnen tegenwoordig wel hebben voor een talentje in de dop.
Waar ik nu wel eens last van heb is: het gevoel van…. Ik zie heel veel sport op de televisie. Ik zie de teleurstellingen en de overwinningen. Ik zou wel eens heel even willen voelen, hoe dat nou voelt. Vol het zwembad induiken, alles geven en als overwinnaar aantikken. Of als skiër stijlvol met een waanzinnige snelheid bij de reuzenslalom als overwinnaar over de streep te gaan. Als schaatser in een overvol Thialf een ererondje rijden. Zo gaaf! Ik gun het ze allemaal. Bij mij blijft het bij een droom.
Ina Verblaauw