Namen
Zowel je voornaam als je achternaam is iets van jezelf. Je achternaam krijg je mee, maar je voornaam wordt door je ouders gekozen. Vroeger leek dat eenvoudig. Je werd vernoemd naar je ouders of je grootouders. Maar van welke kant?
Mijn broer werd vernoemd naar opa van vaders kant. Opa heette Johannes met als roepnaam Jan en dus heet mijn broer Jan. Ik werd vernoemd naar mijn oma van moeders kant. Oma heette Barendina en mijn naam werd Ina. Dat vonden opa en oma van vaders kant niet leuk. Dat mijn tweede naam Elizabeth luidt, naar oma van vaders kant, was een flinterdunne pleister op de wond.
Het was zelfs zo erg dat mijn broer, toen hij tien jaar oud werd, een splinternieuwe fiets kreeg van naamgever opa. Een nieuwe fiets in 1962 was vergelijkbaar met de hoofdprijs in de loterij. Mijn broer was dolblij en glom van oor tot oor. Totdat mijn moeder ingreep. Een krachtige, voor die tijd zeer geëmancipeerde vrouw. Zij sprak opa bestraffend toe. Ik was, denk ik een jaar of 8, maar kan me het moment nog herinneren. "Jan krijgt een nieuwe fiets? Daar komt niets van in. Ik heb twee kinderen en zijn allebei gelijk, dus Pa: twee fietsen voor de kinderen of geen enkele fiets", was haar resolute reactie. De volgende dag was er ook een nieuwe fiets voor mij.
Tegenwoordig zijn toekomstige ouders helemaal vrij in de keuze van de voornaam van hun kinderen. En daar zijn we soms ook wel een beetje in losgeslagen. Ik hoor soms namen van kinderen, waarvan ik denk: dit kind moet zijn/haar naam voor de rest van zijn/haar leven spellen.
Lastig hoor, want ik kan het weten. Mijn achternaam is Verblaauw. Eh... Nee, mijn achternaam is Verblaauw met dubbel-a-u-w. Een ingebouwde reactie op de vraag. Mijn oudste dochter heet Erika. Ook zij vertelde me laatst dat als ze naar haar naam vragen, zij altijd automatisch reageert met: Ik heet Erika met een k.
Ik kom hierop omdat ik regelmatig stukjes schrijf voor lokale kranten. Het is zo ongeveer een doodzonde als je de namen van mensen fout in de krant zet. Maar, hoewel we daar heel erg attent op zijn, gebeurt het soms toch. Je leest je tekst, en nog een keer en vaak na de spellingscontrole nog een keer en je leest er overheen. Mensen reageren daar heel vaak teleurgesteld op en dat snap ik.
Daarom petje af voor Ard Zandbergen. Sportieve gozer. Hij en ik snappen waarom.
Ina Verblaauw