Afbeelding

Mobiel

Column Column van Caro

Mobiel 

Naast Facebook en Instagram heb ik tegenwoordig ook Snapchat. Op de 06 van mijn dochter zag ik dat ze via een wereldkaartje aan de ‘Avatar’ van haar vrienden kan zien waar ze zijn. Zo’n Avatar is een karikatuur van jouw eigen gecreëerde ik, met door jouw gekozen looks, lijf en outfit.

Geïnteresseerd kijk ik op haar display naar tientallen poppetjes: “Kijk mam. Mieke is nu hier en Sebas staat op Schiphol.” wijst ze. Ik zie een poppetje in een auto en eentje met een Hawaii blouse en een korte broek. Deze laatste draagt een koffer. Die staat daar nog wel even, denk ik. “Een auto en een koffer... waar komen die vandaan?” vraag ik. “Nou, je kan zien waar je ‘Snapchat-vrienden’ zijn en hoe ze zich verplaatsen. Bijvoorbeeld in de auto. En een avatar die op Schiphol staat krijgt een koffer en als het regent zelfs een paraplu.” Tot zover onze privacy, denk ik. Toch vind ik het wel prettig om te weten waar mijn kind is, met zo’n app. Ze fietst nog wel eens in de avonduren en dan kan ik zien waar ze is. Geen controle, wel soort van geruststelling. Ze vindt het okay als we ‘vrienden worden’. Mijn mobiel ben ik nog wel eens kwijt, dus ook handig om eens aan haar te vragen, via ‘Snap’, waar ik die van mij heb gelaten. Maar zo secuur bleek de app niet te werken....  

Onlangs was het weer zover.  

‘s Ochtends rijd ik naar de redactie en eenmaal daar merk ik pas dat ik mijn telefoon vergeten ben. In gedachten ga ik terug naar het moment dat ik de auto instapte: dat verliep die ochtend nogal chaotisch. Die 06 is natuurlijk uit mijn handtas gevallen toen ik mijn autosleutels zocht, denk ik. Ongerust rijd ik tussen de middag terug naar huis. Eenmaal daar: niets. Binnen: niets. Slaapkamer, keuken, toilet: nada. Zou-ie dan toch in mijn tas zitten? Eenmaal terug van mijn lunchbreak keer ik mijn tas nog eens zorgvuldig binnenstebuiten, maar helaas. Geen 06 te vinden. Ik word gek. Zonder telefoon kan ik even niks. Ik moet nog twee interviews uitwerken die erop staan. Na mijn werkdag race ik naar huis. Mijn dochter is inmiddels thuis van school. “Ik ben mijn 06 kwijt! Kijk eens op Snapchat!” roep ik. Ze opent haar app. “Hij ligt gewoon hier, bij of in huis! Ik bel je wel even!” stelt mijn dochter voor. Beiden lopen we op onze tenen door het huis, maar we horen niets. “Heb je al in je auto gekeken”, vraagt ze. Dat heb ik, maar misschien niet goed. We lopen naar buiten en gaan in de auto zitten. Ze belt opnieuw. En zowaar. Ik hoor een zwak, vertrouwd gezoem in de verte. We zoeken samen, onder de stoelen, op de achterbank in de zijvakken… niets. Ze belt opnieuw en opnieuw horen we mijn 06 overgaan. Ik stap uit. Zij ook. Over het dak kijken we elkaar aan … en daar ligt mijn Appletje. Te trillen op het canvas van mijn cabrio. Heel de dag trouw op mijn (auto)mobiel.

 Caroline Spaans, redacteur

Uit de krant