Stemrecht

Langzaam maar zeker raken al onze landgenoten in de ban van de nieuwe verkiezingen. Er blijkt sprake van een grote verdeeldheid waar het de diversiteit van partijen betreft. Daar staat echter brede populistische polarisatie tegenover, voornamelijk is gebaseerd op egoïsme. 

Of in ieder geval egocentrisch denken. Miniem verschil van politiek inzicht en de bijbehorende politieke koers leidt al decennia lang tot ruzie en achterklap. De tijd waar dit soort verschillen binnen de grenzen van enkele partijen werden uitgevochten, ligt al heel ver achter ons. Ik kan nu zelfs met weemoed terugdenken aan de tijd dat binnen de PvdA alle werknemers elkaar uiteindelijk vonden. 

Ondanks de immens grote verschillen in maandlonen van bestuurders en leden. 

Maar met meestal een duidelijke partijleider en voor Nederland veel goeds, zoals onder andere het ‘trekken van Drees’ waar ikzelf nu van profiteer. De politiek liep toen vaker dan tegenwoordig in de pas. En mensen zoals Pieter Omtzigt en kandidaat-premier Mona Keijzer bleven vaker het partijbelang trouw, liepen niet te pas en te onpas uit het parlement om vervolgens een weer een ten dode opgeschreven eigen partijtje op te richten. Maar het is wat het is.
Nederland staat nu voor de onmogelijke taak om een representatief en bekwaam parlement te gaan kiezen. In een tijd die, in tegenstelling tot de tijd die ik zojuist beschreef, vooral wordt beïnvloed door al dan niet representatieve peilingen.

Peilingen die alleen door naïef Nederland serieus worden genomen. En daaronder behoren zeker de vakbroeders uit de landelijke publiekelijke journalistiek. 

Ik ben zeker geen complotdenker en ik geloof dan ook niet in vooropgezette spelletjes, maar Maurice de Hond en consorten zet ik in het rijtje kermisartiesten, waarzeggers, goochelaars en illusionisten. De diverse verkiezingsuitslagen in het verleden hebben dat voor mij meer dan nadrukkelijk bevestigd.

Dat er af en toe een miniem succesje door peilinggoeroes is geboekt was meestal het gevolg van geslaagde publiciteit en veel steun vanuit de media.
Ik zie nu met angst en beven de komende verkiezingen en vooral de daarna noodzakelijke periode voor het samenstellen van een regering, tegemoet. Regeren is vooruitzien en voor ons kiezers betekent dit de juiste keuzes maken, de juiste de volksvertegenwoordigers aanvinken.

Zonder te peilen stel ik nu al vast dat het allemaal een langdurig traject gaat worden met machtswellust als basis en eigenbelang als rode draad. Waarna de grootste charlatans van onze vaderlandse politiek beloond willen worden met een plekje op het duurste pluche. Voor het eerst in mijn leven twijfel ik over het nut van het stemrecht, over de mogelijke zinloosheid van een gang naar de stembus. Ik ben benieuwd waar die twijfel toe gaat lijden. 

Kom ik alsnog tot inkeer?

Gooi ik mijn kont tegen de krib? 

Normaal handel ik uit de overtuiging dat het gaat om een recht en ik daarom moet stemmen.

Maar deze keer?