Afbeelding
Foto: Monica Stuurop.

De Neus

Column Column van Caro

Vorige week was ik een paar dagen op bezoek bij mijn vriendin die vlakbij Lissabon woont. Op een plek waar alles in balans lijkt. Waar Poetin en politiek ver weg zijn. Waar het Portugese paradijs me dagelijks toelacht in de vorm van accu-opladende zonnestralen, een meditatieve oceaanbranding en likkebaardend lekker eten met bijpassende wijnen. 

Nederland en Noordwijkerhout waren even uit mijn gedachten. Hoewel... de voorbereiding van de krant ging wel gewoon door; dagelijks mails en het laatste lokale en internationale nieuws checken en artikelen klaarzetten.

Mijn vriendin en ik zitten op ons favoriete terras dat aan een esplanade langs het strand ligt. Je kijkt je ogen uit naar mensen die hier voorbijkomen. Van scootmobiel tot skateboard en van rollator tot e-step. Grijs met rugzak. Prille geliefden. Tientallen surfers liggen als jonge zeehonden in hun wetsuits te wachten op de perfecte golf. Ik laat de eigenaar van het restaurant een foto zien van wit bedekte tulpenvelden op 1 april in onze achtertuin: “Incrível!” reageert hij. En dat is het. ‘De Neus’, noemen mijn vriendin en ik hem al jaren (en die bijnaam heeft hij niet omdat hij grote voeten heeft). Wanneer ik hem zie moet ik altijd denken aan wat een Duitse docente ons tienermeisjes op de Havo glimlachend vertelde: “An der Nase des Mannes, erkennt man seinen Johannes.” Als dat inderdaad klopt, heb ik haast medelijden met zijn vrouw. Volgens mijn vriendin heeft hij tegenwoordig ook een maîtresse.  

Mijn gedachten dwalen af naar het nieuws waarover heel Nederland begin februari sprak. En waarover iedereen nog lang niet is uitgeluld. Ik vertel mijn vriendin in een notendop de Jeroen, Marc en Ali-verhalen die de Nederlanders zo bezighouden. Omdat ze al 35 jaar in Portugal woont, heeft ze nog nooit van de mannen gehoord, laat staan wat ze op hun kerfstok hebben. Ze verblikt of verbloosd niet: “Volgens mij is dat echt iets Nederlands. Hier in Portugal en ik denk ook in andere Zuid-Europese landen, word je als vrouw van top tot teen bekeken als een man vindt dat je er goed uit ziet: er wordt openlijk geflirt en avances gemaakt. Of je een trouwring draagt of niet. Nederland is wat dat betreft heel calvinistisch, preuts en stiekem. Zou dat de reden kunnen zijn?” Mmm. Ze heeft een punt. 

‘De Neus’ is inmiddels bij ons komen zitten. We krijgen complimenten over hoe we er uit zien. Of we nog een wijntje lusten? Dat lusten we wel. “Ik lust jou er ook wel bij”, flirt mijn vriendin. Ze heeft zich de Zuid-Europese versiertechnieken helemaal eigen gemaakt. “Vanavond”, knipoogt ‘De Neus’. Ze weten allebei dat het spielerei is. Hij met z’n twee vrouwen, zij met haar eigen geliefde. Het is een gelijkwaardig spel onder de warme lentezon.

Caroline Spaans, redacteur

Uit de krant