Stemmen
Column“Op wie stem jij eigenlijk?” Mijn dochter kijkt me vragend aan, terwijl ze een van haar airpods uit haar oren haalt. “Hoe bedoel je?” “Nou”, leg ik uit, “je bent nu 18, dús stemgerechtigd en de gemeenteraadsverkiezingen komen er aan!” Terwijl ze het witte kleinood weer in haar oor propt, mompelt ze: “Weet ik veel. Die ene vrouw, met die zwarte krulletjes die opkomt voor de boeren. Die die vind ik wel goed.” De keuze voor landelijke of lokale politici is blijkbaar nog niet helemaal helder. Thuis discussiëren we regelmatig over onderwijs, gezondheid, discriminatie en intimidatie. Politiek zat, zou ik zeggen.
De dickpic kwam ook ter sprake. Met twee dochters best een dingetje. Of ding. Hadden ze er wel eens eentje gehad? “Ja tuurlijk”, was het antwoord. Daar schrok ik best van. Wat deden ze eraan? “Gelijk geblokkeerd, kansloos toch? Wat moet ik met zo’n rare snikkel?” Ja, ik heb een paar mondige dochters. Gelukkig. Ze hebben het niet van een vreemd. Maar met mijn mooie dochters houd ik m’n hart vast voor alles met hormoondrift in hun buurt. Je hoopt maar dat ze van zich af kunnen slaan, als het moet letterlijk. Mijn zegen hebben ze. Tegelijkertijd hoop je dat er ruimte blijft voor dialoog. Altijd. En niet alleen op dit vlak. En wanneer blijkt dat er géén ruimte is voor discussie, dat je tot tien kan tellen. Soms is dat heel moeilijk.
Zoals vorige week, toen bij mij (en bij Pieter Omtzigt) stoom uit de oren kwam toen hij een aanvraag voor een debat deed over de beïnvloeding van het OMT, en dat niet kreeg. Lees die zin nog eens goed: ‘beïnvloeding van het OMT. Door. Ons. Kabinet. Geen gerucht, nee: uit WOB-stukken naar voren gekomen. Omtzigt vraagt daar, als kritische kamerlid, een kamerdebat over. Alle fracties steunen hem behalve de coalitiepartijen VVD, CDA, D66 en CU. Dus: geen meerderheid. “Een historische vergissing”, noemde Omtzigt het, furieus van frustratie.
Ik vraag me af wat onze lokale politici daarvan vinden. Ik mag toch aannemen dat ook zij de landelijke politiek volgen en af een toe een duister debatje meepikken op tv. Want hoever staat die lokale politiek af van de landelijke? Een partij voert toch in grote lijnen hetzelfde beleid? Ik zou me plaatsvervangend dieprood schamen.
Vroeger, uweetwel, toen alles beter was, viel er niet zoveel te kiezen. Links stemmen deden wij thuis niet. Als Den Uyl op tv kwam, stond mijn vader persoonlijk op uit zijn Berend Boudewijnstoel om ‘m op een ander net te zetten. Zelf stemde ik door de jaren heen als een Snollebollekeshit: van links naar rechts en terug. Voor de gemeenteraadsverkiezingen ben ik er nu wel uit. En als er straks weer landelijke komen, volg ik het voorstel van mijn dochter. Caroline van der Plas vind ik top in het debat. Samen met Pieter. Dat ze over een paar jaar maar heel veel stemmen mogen krijgen!
Caroline Spaans, redacteur
