Afbeelding

‘Zijwaarts bewegen is net zo belangrijk’

Algemeen Column

Ik word graag bediend. En dan niet door de pastoor: dat is een waardevol ritueel, maar ik vind mezelf er te jong voor. Ik bedoel: bediend worden aan tafel of op een terras.

Een buffet is leuk maar een beetje nep-uit-eten. Er roeren complete vreemden in dezelfde schalen. Ik ken iemand die om die reden liever een gebakje heeft dan een taartpunt: ze weet dan niet wie er met haar van die taart eet. Zo ver ga ik niet. Maar ik begrijp het wel. Ik word ook in een winkel graag bediend. 

Vaag herinner ik me de komst van de eerste supermarkt bij ons op het dorp. Wij kwamen daar niet. Wij hadden een kruidenier met het snoepje van de week. Mèt zo’n speelgoeddingetje. Ik heb lang gedacht dat de man die het boekje haalde en er een doos met boodschappen voor teruggaf Rieks de Gruyter heette. Bij het gemak van de supermarkt mis ik de charme van het bediend worden. Je kunt je boodschappen laten bezorgen, maar dat is nog altijd onpersoonlijk. Daarom kom ik graag bij de bakker en de slager. Of op de markt. 

Terwijl je op je beurt wacht maak je een praatje met deze of gene. Soms kruipt er iemand vóór. Die heeft eerder Kerst, denk ik dan, laat ‘m maar. Vaak weten ze achter de toonbank of in de kraam al wat je hebben wilt. Donkerkoren. Ze kennen me. En dan heb je natuurlijk de markthumor. Dame: ‘hoeveel zit er in die zak boerenkool?’ Koopman: ‘bedoelt u stukjes of het gewicht?’ Andere dame: ‘ik wil graag 10 perssinaasappels’ Koopman: ‘is het voor een handpers of voor een elektrische?’ 

Maar ook een grote supermarktketen kan iets persoonlijks krijgen. Let maar eens op: achter het brood staan meestal dezelfde mensen. Koop geregeld een brood dat nog gesneden moet worden en je wordt eigen met hen. Of de dame bij de groente: van haar krijg je, als je vriendelijk genoeg bent, gratis beweeginstructie. We bewegen meestal voorwaarts, vertelde ze me laatst. Maar zijwaarts bewegen is net zo belangrijk. Dat demonstreerde met haar linkerarm en -been terwijl ze zich aan de stelling met blikjes vasthield. Het zag er gezond uit. 

Voortaan doe ik dat daar ook. Ik houd wel m’n mondkapje op, om niet te worden herkend. Want al te persoonlijk moet het nou ook niet worden…

egbertvanderweide

Uit de krant