Afbeelding

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…

Algemeen Column

Ik weet niet hoe het met u is maar ik word niet erg blij van de debatten in de Tweede Kamer. Er wordt geschreeuwd, geruzied en gescholden als op een slecht geleide kleuterschool. Er is wel een juf, maar zij kan geen orde houden.

Ook de regering maakt op mij tot nu toe geen sterke indruk: veel oude wijn en niet in nieuwe zakken. En terwijl de crises zich opstapelen, (Oekraïne, Noord-Korea, China en Taiwan, Burkina Faso, Biden en Trump, gasleveranties en stijgende prijzen) wordt er op het reserve-Binnenhof druk gekrakeeld over het gezamenlijke speelgoed. Waar je een bewogen hart, een brede blik en een bezonnen oordeel zou verwachten struikel je over de lange tenen, ellenbogen en grote monden. 

Ik word er niet vrolijk van. Maar ik kan er niks van zeggen. Allereerst hierom: we hebben hen zelf gekozen. Dat wij op hen hebben gestemd kun je hen niet verwijten. Ze zijn de rechtmatig gevormde regering en de wettig gekozen volksvertegenwoordiging. En dat laatste, dat is de tweede reden om er maar liever het zwijgen toe te doen. Laat het even tot u doordringen: zij vertegenwoordigen ons. Alle 17 miljoen Nederlanders met hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden komen samen in die 150 dames en heren. Wat we wel of niet willen, waar we voor of tegen zijn, hoe we denken en redeneren, hoe we ons gedragen, hoe beleefd of onbeleefd we zijn – we zien het weerspiegeld in die Kamer. Ze leveren hun gladiatorengevecht omdat wij dat graag willen. We horen daar de duidelijke echo van wat wij op verjaardagen, in de pauzes van ons werk, op Facebook en Twitter te berde brengen. Wij staan en zitten en debatteren daar bij wijze van spreken zelf. Dat parlement, dat is eigenlijk het Nederlandse volk op schaal. 

We hebben de volksvertegenwoordiging die we verdienen. Als we naar die driftkikkertjes kijken en horen hoe ze elkaar hele of halve leugenaars, lomperds en tuig van de richel noemen, dan diskwalificeren ze daarmee onszelf. Kijk nog maar eens goed in de Haagse spiegel. Als de schrik u om het hart slaat, is er nog hoop. Laten we de hand in eigen boezem steken. Wie weet kunnen ze dan van ons nog wat leren…

egbertvanderweide        

Uit de krant