Wankelend over de drempel…

wo 5 jan 2022, 9:17

… zong Wim Kan in zijn Oudejaarsconference van 1979. We zijn 42 jaar verder en niks opgeschoten.

We zijn al die keren sindsdien steeds weer wankelend over de drempel gegaan. Soms kwam dat alleen maar door de combinatie van kou, alcohol en oliebollen. Maar vaak genoeg was er in de jaren die aan onze oudejaarsavonden voorafgingen zoveel aan de hand dat we die alcohol nodig hadden om de dingen van het oude en het nieuwe jaar iets minder scherp afgetekend te zien. Soms is visie inderdaad lastig.

We dachten dat het toppunt van wankelend over de drempel te gaan op 31 december 2020 viel – maar we wisten nog niet wat 2021 in petto had. We struikelden 365 dagen lang over elkaar, over onszelf, over hunne majesteiten, over het kabinet dat zelf óók struikelde en ons in het blijven struikelen voorging. Vervolgens braken we onze benen over allerlei meningen, commentaren en theorieën. En niet in het minst braken we ons het hoofd over alle problemen die in een soort exponentiële constipatie elkaar alleen maar leken te versterken. Gezagscrisis x woningcrisis x stikstofcrisis x Poetincrisis x gascrisis x democratiecrisis x klimaatcrisis x gezondheidscrisis x kabinetscrisis, zoiets…

Niet alleen het jaar liep op z’n laatste benen, wij onderhand ook. Toch zullen we met diezelfde benen het nieuwe jaar binnen moeten stappen. En je zult zien dat 2022 gewoon een andere naam is voor dezelfde wereld, dezelfde tijd en dezelfde problemen.

Maar zijn wij dezelfde mensen? Daar zal het vanaf hangen. We kunnen natuurlijk met de armen over elkaar gaan zitten wachten op oplossingen, op anderen, op het nieuwe kabinet. Dat doen we graag: van de zijlijn toekijken hoe anderen de boel verstieren en dat als stuurlui-aan-wal vakkundig van commentaar voorzien. Zolang alles goed gaat roepen we dat niemand zich met ons mag bemoeien en wanneer het fout loopt roepen we nog harder dat de ander, de regering, de buurman of de baas dat allang had moeten oplossen.

Ik geloof daar niet in. Wie geen verantwoordelijkheid durft te nemen omdat-ie dan door z’n hoeven zakt, moet z’n mond wat vaker houden. Zo kunnen we beter luisteren naar wie wel wat te zeggen heeft en naar wat richting geeft en houvast biedt. En wie niets te zeggen heeft kan altijd z’n hart nog laten spreken…

egbertvanderweide

reageer als eerste