Afbeelding

‘Stuur kaartjes. Hou vol. Heb lief’

Algemeen Column

Met de mededeling dat de komende dagen koud zijn maar dat er geen enkele zekerheid was omtrent het weer met Kerst liet de weervrouw ons over aan ons lot, afgelopen zondagavond. Of kijkt u uit principe niet meer naar de publieke omroep, vanwege alle fakenews? 

Dit was geen fake: grote onzekerheid over het weer van 7 dagen verder. Ach, dat kon er nog wel bij. We zitten al bijna twee jaar in het onzekere coronaschuitje; schaap en wappie samen. Allerlei varianten komen als golven op ons af. Sommige als een rimpeling, andere dreigender van omvang. Ondertussen kennen we straks het Griekse alfabet uit ons hoofd. Dat telt 24 letters, we zitten bij nummer 15. We kunnen nog wel even dus. En wat nog erger is: als dit omikron is, de kleine o – wat als we uitkomen bij de omega, de grote O? Grote onzekerheid. Meer tunnel dan oceaan. Weinig horizon. Weinig licht. 

Maar ik herinner me een bezoek aan de voormalige DDR. Niets wees er nog op dat die gauw tot het verleden zou behoren. We spraken de dorpssmid, die vanwege zijn werk nooit en te nimmer toestemming zou krijgen naar het Westen te gaan. Hij had graag de Alpen willen zien. Nee, hij had het niet slecht, maar hij was niet vrij. Wij konden als we wilden vanaf de grens in één keer door naar Zwitserland. Hij zou die bergen nooit met eigen ogen zien. Er was een tuinder, die stug volhield toch maar de mooiste tomaten naar de veiling te brengen, al kreeg hij daar geen pfennig meer voor dan voor rimpelige exemplaren. Het leven in de communistische heilsstaat voelde volgens hen als leven in een tunnel. Geen licht te zien en wie zich al te groot maakte, stootte zijn hoofd. 

Precies vijf maanden na ons bezoek viel de Muur. Kort daarop kregen we een ansichtkaart vanuit de Alpen – precies, van de smid. Wat het weer gaat doen met Kerst weet ik niet. Waar deze coronacrisis op uitloopt weet ik al evenmin. Maar ik weet één ding zeker: wie de tunnel uit wil, kan maar beter doorlopen. Zelfs als je af en toe je hoofd stoot, zelfs als je geen hand voor ogen ziet. Ik blijf er op hopen: vroeg of laat is het Oud-Grieks weer wat het was: een dode taal… Hoe we nu verder moeten? Ga voor de mooiste tomaten. Stuur kaartjes. Hou vol. Heb lief.

egbertvanderweide

Uit de krant