‘Yuh cyant kill God’
Algemeen Pastorale columnPas geleden had ik een viering op zaterdagavond in een van onze parochiekerken. Om precies te zijn in de Matthias te Warmond. Na afloop van een viering wens ik de mensen altijd een goed weekend en ga ik daarna naar de sacristie (de kleedkamer :-)).
Deze keer blokten echter twee parochianen het middenpad oftewel de weg daarnaar toe af. Aangezien ik geen houten wandelstok had net als Mozes die ik voor me uit kon strekken, om vervolgens midden door te gaan, heb ik maar gewoon een praatje met hen gemaakt. Zo gaf één van hen mij te kennen, dat hij er niet meer in geloofde. Dat de kerk door corona de doodsteek gekregen had.
Oké, daar sta je dan als diaken. Als iemand die zijn leven toch aardig in dienst gesteld heeft van het gebeuren. En inderdaad, om nou te zeggen dat er sprake is van grote aanwas, nee dat niet. Maar, dat het verhaal van Jezus ten einde is, echt niet dus. Ik zeg tegen die parochiaan weet u: ‘Onze Lieve Heer die staat in iedere generatie weer op. Wat je hier ziet aan gebouw, het is een verschijningsvorm van wat wij mensen kerk noemen. Maar het is zoveel meer.’
Ik zeg: ‘Wij mogen geloven in een God die niet kapot te krijgen is. Ik bedoel ze hebben Hem een keertje proberen te vermoorden en dat is toen niet gelukt. Sterker nog iedere dag opnieuw rammen mensen waaronder ik zelf de nodige spijkers in Zijn polsen en voeten. Maar de God van Israël, die mens werd in Jezus, die staat altijd weer op.’
Terwijl ik daar stond te praten met die parochianen schoot er zo een liedje in mijn hoofd. Het is een liedje van Bob Marley met de titel Jah live. U moet de achtergrond van dit nummer maar eens googelen. De strekking is in een notendop dat wat mensen ook zeggen dat God niet kapot te krijgen is. Gaat niet, toen niet, nu niet, tot in eeuwigheid niet ??. Zoals Bob zei: ‘Yuh cyant kill God’.
Diaken Bertijn Prins
