Afbeelding
Foto: Monica Stuurop

Discussievoer

Column Column

Mijn ouders zeiden altijd: Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers. Ik dacht hieraan toen ik vorige week de vader van de in elkaar geslagen 14-jarige Frédérique op tv zag. Diezelfde dag hoorde ik hem op Radio1. 

Een vreemd interview. Vreemd, omdat hij aanspreekbaar was voor een interview met de media, 24 uur na het voorval. Hij kwam relaxed over. Vreemd omdat ik (maar wie ben ik, ik ben ook maar gewoon een ouder) gekozen had om mijn dochter te troosten, van wie het gezicht onherkenbaar in elkaar was geslagen. 

Misschien overdrijf ik. Dat mag ieder voor zich bepalen aan de hand van de door de vader diezelfde dag op social media gedeelde foto van haar huilende, toegetakelde gezicht.  

Toen ik de vader ‘s avonds op tv zag, eerst bij het nieuws en later aan tafel bij een talkshow, werden mijn onderbuikgevoelens versterkt. Het leek alsof hij net naar de kapper was geweest. Beheerst vertelde hij over het voorval en wat daaraan vooraf was gegaan. Hij was vooral trots op hoe zijn dochter had gereageerd op haar belager. Want toen de eveneens 14-jarige jongen haar vroeg: ben jij een jongen of een meisje, had ze geantwoord: dat is niet belangrijk. Ik ben wie ik ben en jij mag zijn wie jij bent. Dit antwoord was reden genoeg voor de etterbak om los te gaan op haar gezicht. Maar boos op de dader was de vader niet en volgens hem, zijn dochter ook niet. 

Los van het feit dat ik het wonderlijk vond dat de stoom niet uit zijn oren kwam, rest mij de vraag: waarom zocht hij de media op? Voor zichzelf? Om aandacht te vragen voor genderneutraliteit? En waar is de moeder?

Ik postte mijn onderbuikgevoelens op Facebook. Ik wilde wel eens weten hoe mijn Facebook vrindjes erover dachten. En zowaar ontstond een interessante discussie. Met reacties van mensen die ik zeer hoog heb zitten: ‘Wanneer iemand niet ontploft in kwaadheid, zegt dat niet zoveel over wat er in iemand omgaat; we zijn niet hetzelfde in de expressie van emotie.” en: “Eindelijk iemand die uit die geweldsspiraal stapt en geen kwaad met kwaad vergeldt”. Interessant. Food for thought! Zo had ik het nog niet bekeken. Maar de week was nog niet om of social media stroomde vol met een ander geluid. En de vader vertelde op camera dat de moeder van zijn dochter het niet eens was met zijn stap naar de media. Fijn voor hun dochter. Ouders die niet op één lijn zitten over zoiets, misschien, allesbepalends voor haar toekomst. Niet veel later ging er een klein gierputje open over het recente verleden van de mediageile vader. Of dat klopt is natuurlijk nog maar de vraag. Ondertussen denk ik: arme Frédérique. Je moet ook weer gewoon naar school straks.

Mijn ouders hadden gelijk: Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers. Laten we het daar maar op houden.

Caroline Spaans, redacteur

Uit de krant