De Steeg

Een bezoekje aan mijn in Noordwijkerhout wonende zus kreeg een verrassend eind. We dronken koffie in de gezellige woonkamer met uitzicht op het Witte Kerkje. Door het openstaande raam drongen de geluiden van discussiërende mensen duidelijk door. Waar precies over gesproken werd ontging ons natuurlijk.

Dat werd echter duidelijker nadat ik de voordeur achter mij dicht trok. Rondom het veelbesproken ‘bankje op de Steeg’ stond een groepje druk pratende Noordwijkerhouters.

Nieuwsgierig als ik ben probeerde ik het gesprek een beetje te volgen. Al gauw begreep ik dat De Schelft onderwerp van gesprek was. ‘Je zal zien, dat zwembad gaat dicht en dan nooit meer open’, merkte één van de aanwezigen op. ‘Zo’n zwembad is veel te duur dus dat wordt zwemmen in het zwembad van Noordwijk.’

‘Ook De Schelft zelf wordt een probleem, let maar op’, vervolgde een ander. Ook een toneelzaal voor ODI komt er niet, die moeten straks naar de Muze’, zei een bijdehande tante.

Even was het stil. Er werd kennelijk nagedacht. Waarna een donkere mannenstem de knuppel in het hoenderhoek gooide met de opmerking: ‘Die fusie had er nooit moeten komen.’ Er volgde een luidruchtige vorm van instemming van een aantal mannen. Maar ook discussie. Een ander vulde met heftige stem aan: ‘Gerrit Goedhart heeft de belangen van het dorp, onder druk van de commissaris van de koning, verkwanseld. Wij hadden best zelfstandig kunnen blijven. Maar nee, Gerrit moest zo nodig.’

Ik schoof nog eens een stukje op en nam plaats op het muurtje. Natuurlijk waagde ik mij er niet aan om aan deze interne discussie mee te doen. Dat zou zeker niet op prijs worden gesteld, dat wist ik bij voorbaat. Terwijl de gezellige drukte rondom de witte kerk toenam bedacht ik het gelijk van deze heimelijk protesterende burgers. Want inmiddels is de fusie toch ook niks anders dan intensieve samenwerking van de ambtelijke apparaten tussen Noordwijk en Noordwijkerhout.

Politiek gezien is de eenheid zoek. De raadsleden zijn vooral druk doende de dorpsbelangen van beide voormalige gemeenten te behartigen. Zo is er in de vele discussies over De Schelft nauwelijks een Noordwijker aan het woord geweest. Terwijl ik dit zo overdacht kwam er plots een andere wending. ‘Die gemeenteraad is ook wat. Die laten alles maar gebeuren. Eerst geven ze veel geld uit aan een politiebureau dat al van hen was. En nu weer laten ze het zwembad leegroven waardoor heropening onmogelijk blijkt’.

‘Alweer raak’, bedacht ik mij. Om vervolgens een kittig ding met een paardenstaartje te horen zeggen: ‘Dat lijkt me wel wat voor jou, Jaap, om in zo’n gemeenteraad te gaan inspreken’. Zo ging het gesprek opnieuw een andere kant op. Richting echtscheidingen, huisvesting, inspreken aan een ronde tafel, slapen onder een brug en populisme.

Pff… Voor mij teveel van het goede en het sein om op de fiets te springen en naar het zo vertrouwde Noordwijk Binnen terug te keren.