Afbeelding

Bankje

Algemeen Pastorale column

Na alle corona-ellende, het gedoe rond de verkiezingen en de pogingen tot formatie, was er eindelijk weer eens plaatselijk nieuws, dat Noordwijkerhout dagenlang in de greep hield: het bankje was terug!

Wie wat minder op het centrum van ons dorp gericht is, zal nu misschien verbaasd met de ogen knipperen, want doorgaans is een bankje geen reden voor journalisten om in de pen te klimmen, maar dit gaat om een heel bijzonder bankje: het gaat om het verdwenen bankje op de muur van de Witte Kerk! En voor wie nu nog niet overtuigd is: het bankje ‘werd enorm gemist als sociale ontmoetingsplek en rustpunt voor senioren’ en door de terugkeer ‘kunnen mensen als het weer mag, wat dichter bij elkaar zitten op hun bankje bij het Witte Kerkje’. U ziet: een belangrijk bankje voor het sociale welzijn van ons allemaal en senioren in het bijzonder!

En nu is het bankje dus terug. En iedereen praat erover. Het is namelijk ontzettend lelijk. Althans dat vinden veel mensen. Zelf vind ik het wel grappig, maar ik schijn in de minderheid te zijn. De gemiddelde Noordwijkerhouter praat vol nostalgie over het oude bankje dat veel mooier, veel sfeervoller, veel smaakvoller was en het kan aan de tijd van het jaar liggen, maar ik heb er nog nauwelijks een senior op zien zitten.

Kortom, Noordwijkerhouters verlangen met z’n allen terug naar de vleespotten uit Egypte. Naar vroeger, toen alles nog mooier, beter en gezelliger was. Toen we nog gewoon bij elkaar konden komen, op terrasjes konden zitten en het bankje bij de Witte Kerk nog gewoon een bankje was.

Wat is dat in een mens? Dat telkens terugverlangen naar wat bekend is en vertrouwd? We weten dat niets ‘gebouwd wordt voor de eeuwigheid’. En toch kunnen we het niet laten: we kijken willens en wetens steeds weer achterom om vervolgens als een zoutpilaar stil te staan. De kerk heeft daar een oefening voor: Pasen. Ieder jaar opnieuw oefent zij zich in loslaten en opnieuw beginnen. Het is Gods grootste geschenk aan zijn mensen: een nieuw begin voor ons allemaal. Beginnen met een schone lei, met een dikke streep door je oude leven met alle falen en feilen.

Wie ervaart dat hij opnieuw beginnen mag, kijkt niet meer achterom, maar kan zelfs op een nieuw bankje lekker zitten!

Esmeralda Mandemaker, Predikant PG De Witte Kerk

Uit de krant