De Sjaak

We gaan de twaalfde maand in van een leven met een pandemie. Een situatie waar aanvankelijk bijna iedereen zich naar wilde richten. Op de uitzonderingen na. Complotdenkers, opportunisten en mensen die zo wie zo ‘tegen’ zijn. In zijn algemeenheid werden echter de opgelegde regels van afstand houden, thuiswerken, drukte vermijden, veelvuldig handen wassen, niet zingen en alle andere adviezen, gelaten geaccepteerd. Toen de zomermaanden ons iets meer vrijheid opleverde veranderde dit en werden regels vaker door deugnieten overtreden.

Virologen en doctoren benadrukten dat we te maken hadden met een hartvochtig virus welke we alleen maar hand in hand zouden kunnen bestrijden. Alleen de peilingendokter, Maurice de Hond was en bleef cynisch over de anderhalvemetersamenleving en benadrukte het ventileren.

Diederik Gommers, vaste gast bij praatprogramma’s, kenmerkte zich met steeds terugkerende vraag ‘Snap je?’. En dit deed iedereen direct ‘ja’ knikken. Natuurlijk snapten ze het. Want niemand durfde het te wagen om ‘nee’ te zeggen tegen zoveel deskundigheid. Ho, totdat er een zogenaamde influencer van de actiegroep ‘ik doe niet meer mee’ ongekende onzin uitkraamde. Waarna ze richting Gommers, de opgespoten lippen tuitte en hem koeienogen bleef aankijken. Van dit 21jarige popje raakte de 58-jarige Gommers van slag en de rest weten we.

De ongekende publiciteit overdonderde ook Ernst Kuipers, voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg. Hij was evenzo vaak te gast in de talkshows. Ook hij genoot zichtbaar van de aandacht. Velen vroegen zich af of de beide dokters, ook actief in het OMT, nog wel aan hun medische taken toekwamen.

Duidelijk werd wel dat een vaccin aan de wereldbevolking de oplossing moest bieden om uit de wurggreep van het virus te geraken. Nederland, het stipje op de wereldbol waar eigenwijsheid troef is, iedereen eerst zijn mening moet kunnen geven, dat bij alles zorgvuldigheid eist en waar het zogenaamde polderen tot eerste levensbehoefte is verheven, startte traag met vaccineren. De kritiek was natuurlijk niet mals maar het grote voordringen kon beginnen. Eerst de verzorgenden toen de huisartsen, tussendoor stiekem het keukenpersoneel en de ramenlappers van de zorginstellingen, menigeen meent zich belangrijker dan de mensen die als ‘kwetsbaren’ zijn gebrandmerkt.

Inmiddels is het bijna weer maart. En de lokale Retail en Horeca zijn nog steeds de Sjaak. Want er blijkt nauwelijks zicht op enige verbetering. Met een goedwillende burgemeester ben je er nog niet. En ook de Noordwijkse politiek blijkt slechts met mooie woorden hun steun te willen bieden. En dan een gesprek met commissaris Jaap Smit. Hij bleek nog steeds de dominee die de liefde predikt, niet veel meer te bieden heeft dan hemelse genade en onverdroten zijn kerkbelasting handhaaft. Al met al is de trieste waarheid dat als het jaar erop zit, we in de praktijk ook in Noordwijk, geen stap verder zijn gekomen.