Afbeelding

‘En de zee was niet meer…'

Algemeen Pastorale column

‘En de zee was niet meer…’, zo droomt de schrijver van het laatste boek dat de Bijbel rijk is. Het zou een troostrijk vergezicht moeten zijn, maar wandelend op deze stralende nazomerse zondagmiddag over de Noordwijkse stranden, waag ik te betwijfelen of de troost van dit Bijbelse visioen de meesten hier op de vloedlijn niet volledig zal ontgaan.

Waar de Bijbel bij de oervloed begint, daar eindigt het dus met droge voeten: en de zee was niet meer. Een bemoedigende gedachte, want in een boek waar water gepeild moet worden als beeldtaal voor zo’n beetje alles waarin het goede leven ten onder kan gaan, daar krijgt een visioen over een zee die niet meer zijn zal, als vanzelf een andere horizon. Een horizon die de golven kan maken of breken. Immers, niet de zee blijkt doorslaggevend te zijn voor hoe het water aan zal voelen, maar dat wat er achter die schuimende golvenmassa wordt verwacht, vermoed en verlangd.

Zal het om een hoopvolle duik gaan, op zoek naar verkoeling, of betreft het een wanhopige sprong in het diepe, op zoek naar warmte? Alles blijkt het uit te maken aan welk strand jouw leven zich afspeelt. Niet ieder mens op aarde, zo leert het journaal van afgelopen nazomerse zondag, heeft hetzelfde van de kustwacht te verwachten. Een adembenemende werkelijkheid, zeker wanneer er aan de horizon een Nederlands schip verschijnt, dat na honderd drenkelingen aan boord te hebben gehesen, voldaan verder vaart. Missie voltooid.

‘En de zee was niet meer…’ Is dat een troostrijk vergezicht? Er zijn in ieder geval stranden waar je liever niet uit deze droom geholpen wordt. Beter een visioen om op te koersen, dan je overgeven aan de golven van een nachtmerrie!

Ds. Esmeralda Mandemaker
Predikant PG De Witte Kerk te Noordwijkerhout en De Zilk

Uit de krant