Texel

Wie denkt dat emigreren altijd inhoudt dat je naar het buitenland vertrekt, heeft het mis. In Groningen kom je boeren uit het Westen tegen, zelfs uit Noordwijkerhout. In Breezand vind je bollenjongens uit de Veen, in de NOP kwekers uit West Friesland en op de Veluwe een Zilker.

Zo liepen we op Texel een bollenkweker tegen het lijf, afkomstig uit Axel in Zeeuws Vlaanderen. Het bedrijf is naar zijn geboorteplaats vernoemd. Aan de praat geraakt, vertelde hij zijn Texels wel en wee. Voor de narcissenteelt die hij doet, moet je ook daar veel land ruilen. Voor zijn 50 ha teelt valt dat niet mee. Zelf heeft het bedrijf veel weiland voor de grote eigen veestapel van melkkoeien. De mest wordt zelf gebruikt, maar ook nog aangevuld uit Noord-Holland. Het grootste struikelblok voor een succesvolle teelt is de watervoorziening. Op Texel mag je geen grondwater oppompen om te beregenen. Als je het al zou doen, is het snel te zout. Dus ben je afhankelijk van regen. Ook daar viel deze zomer veel te weinig. De juliregen was alleen nog goed voor de mais en het weiland. Saillant detail is dat zijn plantgoedbollen uit Cornwall komen. Het volgend jaar gaat zijn leverbaar dan naar o.a. Amerika.

Net als bijna overal op Texel, heeft ook deze hoeve ruimte voor toeristen. Die overspoelen, zeker dit jaar, het eiland in grote getale. Vooral bij onze Oosterburen is het eiland immens populair.

Bij een rondje Texel vallen vooral de vele schapen op: Texelaars. Verder is de zee nooit ver weg. Hoge dijken en een paar haventjes. De vuurtoren in het noorden steekt boven alles uit. Een must-see als je toch op het eiland bent. Vergeet de Slufter niet. Een opening in de duinen waardoor de zee vrij spel heeft.

Bij de afgelopen herdenking van 75 jaar bevrijding is al de nodige aandacht aan de oorlog op Texel besteed, toch gaat het weer leven als je er rondrijdt. Vooral door de vele bunkers en het verhaal van de Georgiërs, die er samen met de Duitsers en de nodige autochtonen aan hun eind kwamen.

Aad van Ruiten