Herinrichten

Lekker met een glaasje op een terras. Gelukkig mag het weer. Mooi om te zien hoe tevreden men daarover is. Deze week was ik er ook; onder heerlijke zomerse omstandigheden. Om mij heen de ‘echte’ en vrolijke Noordwijkers. Dat wil zeggen grappen maken met die kenmerkende cynische ondertoon. Nooit kwaad bedoeld, maar o zo vaak zo scherp als een mes. Mijn altijd luisterend oor nam al snel een eerste sneer waar richting onze BOA’s, die noodlijdende Noordwijkse horeca-exploitanten erg onheus zouden hebben bejegend.

Ook de politiek ontkwam niet aan een kritische beschouwing. ‘Stelletje dieven’, klonk het uit de mond van een blonde schoonheid. ‘Vijftig euro voor de parkeervergunning, dat is toch zeker niet nodig! De naast haar zittende jongeman sprong er direct op in. ‘Raadsleden, man, ze weten echt niet waar ze mee bezig zijn. Haha, luister, deze week stelde ze de behandeling van de woonvisie uit omdat men peen wassen veel belangrijker vindt. Nou vraag ik je’.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat de grote ronde tafel bezet werd door voor meerdere, voor mij herkenbare, dorpsgenoten. Daaronder een paar dames die ik ook wel eens in het gemeentehuis was tegengekomen. Een van die dames zei met nadruk: ‘Het is heus geen gemakkelijke taak. Je bent het hoogste orgaan in het gemeentelijk bestuur dat belangrijke beslissingen dient te nemen. Maar je bent er niet voor opgeleid en het gebrek aan feiten- en dossierkennis maakt de meeste raadsleden volledig van ambtenaren afhankelijk’. Haar inbreng maakte duidelijk indruk. ‘Trouwens’, vervolgde zij, ‘de gemeenteraad mag dan het hoogste en machtigste orgaan van de gemeente zijn, in feite hebben ze nauwelijks macht. Het is de gemeentesecretaris die met zijn secondanten alles bepaalt. Zelfs onze burgemeester moet zich maar al te vaak neerleggen bij wat hij beslist’.

Terwijl ik met nog meer interesse luisterde werd zij onderbroken door een werkstudent met een blad vol ijskoude drankjes, wat direct de stemming beïnvloedde. Een wijsneus stelde de vraag: ‘Weet je hoeveel ambtenaren er in Noordwijk werken?’ Zonder een antwoord af te wachten vulde hij het zelf al lachend in: ‘Haha, zelf onderzocht, nog niet de helft.’

Terwijl de groep luidruchtiger werden er al snel meerdere grappen werden verteld zocht ik mijn fiets op in de speciaal ingerichte stalling onder de vuurtoren. Genietend van het heerlijke zomerweer fietste ik langzaam tussen de aan 2 zijden geparkeerde auto’s richting de Grent. Daar werd ik geconfronteerd met alweer een sluiting van een voormalige succesdisco, die ooit een niet weg te denken ontmoetingsplek voor Noordwijkse jeugd was. Na Robbie gooit nu Nico de handdoek in de ring. Ik realiseerde me dat de door de politiek met veel bombarie georganiseerde geldverslindende droomsessies over herinrichting van dit gebied, zoals ik al eerder had voorspeld, toch onder in een lade moet zijn verdaagd. Herinrichten van het uitgaansgebied? Ik hoor er niemand meer over!