Op afstand verbonden

Hoe gaat het met onze pastoor? Het is een vraag die vaak klinkt. Het is mooi te horen dat mensen belangstelling tonen. Het brengt mij bij de grootste uitdaging in deze coronatijd: nabijheid.

Je wilt betrokken zijn bij mensen maar dat mag nu niet fysiek. De telefoon is een oor: de gesprekken met parochianen duren veel langer dan anders en zijn intenser. Er is tijd om echt naar elkaar te luisteren. Het wekelijkse radiopraatje en de vieringen die via beeld en geluid gevolgd kunnen worden vanuit de Matthias in Warmond voorzien in een behoefte, getuigen de kijk- en luistercijfers. ,

Bijzonder zijn ook de begrafenissen die in beperkte kring worden gehouden. Dat is niet nieuw. Dat deden enkele families al voor de coronacrisis. Het vreemde is wel dat mensen nu uit elkaar zitten. De gemeenschap is fysiek aanwezig, die zijn op afstand verbonden. De meeste families zeggen na afloop dat ze het intiem, sereen vonden. Ik herken dit. Het publieke element – waar we aandacht voor hebben, de massa - is eruit.

We worden terug naar de kern gebracht. Je hoeft niet meer uit de doeken te doen wie die overledene persoon was. Alle aanwezigen weten dat. Ik kan dan proberen de familie gelovig te troosten. Ook de nabestaanden richten hun woord naar de familie. Nu hun dierbare gestorven is komen verhalen van deze gestorven mens naar boven die ze nog niet eerder van elkaar gehoord hadden. Een keer zong een zoon solo een lied. Of hij dat voor een volle kerk ook gedaan zou hebben, weet ik niet. Maar nu was het van een intimiteit die puur was. Het was ondanks verdriet, een mooi moment.

Het aantal virusbesmettingen is laag in onze streek. Ook in de parochies gaan langzaam de kerkdeuren weer open. Vanaf het eerste weekend van juli komen we weer samen om te vieren. Je moet je wel eerst aanmelden via www.parochiesintmaarten.nl dit om in het kerkgebouw de 1,5 meter te kunnen handhaven. Vele van ons missen de gemeenschap. Ook ik zie er naar uit, om elkaar weer te zien. Op afstand in nabijheid.

Pastoor M.Th.J. Straathof