Ongeduldig

We werden ermee overvallen. Zomaar op een zondagmiddag, de kalender gaf aan 15 maart 2020, kwam de opdracht van het kabinet: Vanavond om 18.00 uur moeten alle horecabedrijven hun deuren sluiten. Ongeloof, protest, woede en machteloosheid beheerste enkele uren heel Nederland.

Al gauw was er vooral de berusting en acceptatie. Het zou tot 6 april duren dus alles leek te overzien. Maar daarna bleek het coronavirus een ware plaag in de vorm van een sluipmoordenaar die niet alleen de ziekenhuisorganisaties tot wanhoop bracht. Inmiddels weten we het allemaal: covid-19 is het nieuwe ijkpunt in de wereldgeschiedenis. In latere stadia zal het gaan over voor of na de coronacrisis.

We staan aan het begin van de zoektocht naar medische oplossingen en aan het begin van niet in te schatten economische gevolgen. Terwijl iedereen openlijk beweert dat onze gezondheid op de eerste plaats moet komen beheersen, precies 10 weken na de start van de intelligente lockdown, het zicht en egoïsme naast wantrouwen en complottheorie, het dagelijks leven.

In de vele praatprogramma’s maakten we kennis met een overvloed aan deskundigheid. De een wist het nog beter dan de ander. Met deskundigen die simpelweg vaststelden dat het gaat om gebrek aan kennis over dit totaal onbekende virus met zijn eigenzinnige kenmerken en de nagenoeg onvoorspelbare en vooral ook wispelturige eigenschappen, werd het een eenmalige kennismaking.

Smaakmakende Tv vereist nu eenmaal controversiële standpunten en vooral meningen en ideeën die van een actualiteitenrubriek een langlopende soap kunnen maken. De duo’s die door de NPO via OP1 op ons los werden gelaten, bleken de 6 dagen pauzes tussen hun optredens meer dan nodig te hebben om te herstellen van hun teleurstellend optreden. Jeroen Pauw laat ons opnieuw zien dat hij de Lionel Messi is van de tv-journalistiek. Welmoed Sijtsma geeft de burger moed. Carrie ten Napel liet, samen met de veel ervaren Charles Groenhuijsen, in mijn beleving alle andere vrouwelijke presentatrices alle hoeken van de opnamestudio zien.

Dat kan toch ook niet verhinderen dat onze toekomst na 10 weken corona er bepaald niet veel duidelijker op is geworden. Om de aloude Wim Kan te citeren: ‘Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe.’ Want een ding is wel duidelijk. We worden met zijn allen ongeduldig. We willen terug naar ons oude doen. We willen knuffelen en omhelzen. We willen zoenen en samen dansen. We willen heel gauw weer sociale ontmoetingen die echt verbinden. We willen zwemmen, hockeyen, korfballen, tennissen, hardlopen en zweten in de sportscholen. We willen dineren in intieme sfeer. We willen juichen in voetbalstadions.

De politiek houdt al rekening met de verkiezingen, het kabinet opereert voorzichtig en manoeuvreert. Betweters en roeptoeters verzenden via de sociale media tal van oplossingen die ook geen soelaas bieden. Wat rest is slechts ongeduld en de vraag blijft: Hoe lang nog?