Spoedzoekers

Op een fietstochtje kwam ik langs een sportveld. Waarop de jeugd liet zien dat dartelen op een grasveld, ook al is dit kunstgras, een bron van enthousiasme is. Dat enthousiasme was er ook bij de onmisbare ouders, die het weliswaar werd verboden om het sportterrein te betreden maar die zich kennelijk niet lieten weerhouden om vanaf het nabij gelegen fietspad de toekomstige toppers, gade te slaan.

Net nadat ik even de moeite had genomen om op gepaste afstand even mee te kijken werd een drinkpauze ingelast. Waardoor het gezelschap, overigens keurig op meer dan 1,5 meter afstand, de gelegenheid kreeg om hun enthousiaste aanmoedigingen even te staken. Net toen ik had besloten maar weer verder te fietsen trok een opmerking over spoedzoekers mijn aandacht.

‘Het is een schande’, klonk het luid. ‘Terwijl mijn dochter al jaren op een wachtlijst staat krijgt zo’n gescheiden vrouw snel een mooie woning aangeboden. Simpelweg omdat zij van de politiek de handen op elkaar kreeg omdat zij in dreigde dat ze onder een brug zou gaan slapen. Kom op man, wij moesten toch ook onze eigen broek op houden’. En met de toevoeging: Tegenwoordig is skijen ‘de makkelijke oplossing’, verraadde hij zijn lokale afkomst’.

Ik zag even van mijn voornemen af om verder te gaan en bleef quasi nonchalant nog even luisteren. ‘Kom op zeg’, kwam het uit de mond van een wat kalende man die hier waarschijnlijk zijn kleinkind stond toe te juichen. ‘De schande is dat er in Noordwijk nauwelijks betaalbare woningen beschikbaar komen. Kijk nu in Offem Zuid. De sleutel voor het eerste huis tweede fase, compleet met rieten dak, 3 badkamers en een huiskamer zo groot als een kerkzaal. Het is daar toch een villawijk geworden. Om van die overdreven bebouwing op de plek van het ouwe zwembad maar te zwijgen. Ook daar veel te dure huizen voor de import van miljonairs van de nieuwe generatie’.

Terwijl op het kunstgras de jongelui weer tegen de bal trapten bleef het op het fietspad nog even over de woningbouw gaan. Waarbij de gebruikelijke argumenten en bezwaren werden opgesomd. Dus ik besloot toch maar om weer op de fiets te stappen terwijl nog enkelen verwijten richting het gemeentebestuur ware te horen. Enkel flarden drongen nog net door: ‘Die Salman heeft ons bekloot’ en ‘Nee, die de Jong was een brave’, waren de laatste klanken die tot mij door drongen terwijl ik mij besefte dat uiteindelijk ook bij deze brave mensen de machteloosheid kenmerkend is.

Het is een nauwelijks op te lossen probleem. Als ervaringsdeskundige in het in ruime mate faciliteren van spoedzoekers ken ik het klappen van de zweep. De eerste dag is een aangeboden dak al een zegen. Maar al gauw worden de minimum eisen bijgesteld. ‘Ik heb recht op’ komt al gauw in de plaats van dankbaarheid. De hulpverlener wordt al gauw een profiteur. Ook spoedzoekers hebben zo hun eigen verhaal. Ieder verhaal heeft zo een eigen geschiedenis. Dat staat volkomen los van het huisvestingstekort.