Afbeelding
Foto: PvD

Tellen, tellen en nog eens tellen

Algemeen

Het is 05.00 uur in de morgen, ik lig wakker in bed. Slapen lukt niet meer. Een Merel zingt. Even later doet een Putter hetzelfde, vlak voor het raam. Soort nummer één en twee van deze dag. Samen met lokale mede-vogelaars doe ik vandaag mee aan de Big Sit. Doel: zoveel mogelijk vogelsoorten tellen op één dag. Andere jaren gebeurde dit in teams. In verband met de coronacrisis is dit jaar echter de deelname individueel en allemaal vanaf een andere locatie (vandaar de naam van het evenement). 

Nu gauw naar buiten, want het belooft een mooie dag te worden! We gaan tellen.

Trouwens, even over dat tellen. We tellen wat af tegenwoordig. Het aantal verkeersbewegingen op een bepaalde weg, de bevolkingsomvang, het aantal kijkers naar de nieuwe persconferentie van onze minister-president. Noem maar op. Wij mensen registreren werkelijk alles. Onder natuurliefhebbers is dat niet anders: de eerste zingende nachtegaal van het jaar, een prachtig bloeiende bijenorchis of een kwakende boomkikker? De natuurliefhebber noteert en bewaart. Voorheen met behulp van pen en papier, tegenwoordig vooral digitaal.

Ondertussen blijft bij mij de vraag hangen: waarom doen we dit allemaal? Vanwaar die behoefte om alles in de natuur te registreren?

In 2018 werd het 5000-soortenjaar georganiseerd. Het doel? Binnen het nationaal park Hollandse Duinen zoveel mogelijk soorten zien in één jaar tijd. Dat is gelukt! De teller stopte bij 6812 soorten. Van de roestige zandbij (nieuw in Nederland) tot het damhert. Alles werd geteld. Volgens de website van het 5000-soortenjaar was het doel tweeledig: 1) laten zien hoe rijk en bijzonder de flora en fauna in dit gebied is en 2) het werven van nieuwe vrijwilligers die helpen met tellen in het nationaal park. Samengevat: delen en enthousiasmeren. Volgens mij hebben we nu de kern te pakken. Waarom al dat telwerk? Omdat wij, mensen, enthousiast worden van al het leven dat wij buiten tegenkomen. Dat wil je gewoon delen met anderen!

Even terug naar de Big Sit. Een goede vriend en ik staan al een paar uur op onze vaste telpost. Er zijn al tientallen soorten gepasseerd. Hij laat het scherm van zijn camera zien en stamelt wat: “Is dit een Roodkop…”? De foto is van een afstand genomen en daarom wat vaag, maar duidelijk genoeg. Ik schreeuw uit: “Een Roodkopklauwier”! Deze zeldzame gast uit Zuid-Europa hadden wij beiden nog nooit gezien. Onze dag kan natuurlijk niet meer stuk!

Ik denk wij allemaal wel zo’n wauw-moment hebben meegemaakt in de natuur, of het nu hier in de duinen was of ergens op vakantie. Of u nu telt of niet, het zijn stuk voor stuk prachtige herinneringen. Misschien is dat wel het voornaamste dat telt.

Uit de krant