Vrijheid

De Noordwijkse politiek is er weer. Veel woorden en weinig daden. Veel gekissebis en weinig constructieve samenwerking. Zeker daar waar het plannen voor woningbouw betreft. Want dertig procent van nul is gewoon nul.

Inmiddels herkennen we al weer de eerste activiteiten richting verkiezingen. Politici, zelf verantwoordelijk in de afgelopen collegeperioden, hebben nu de jacht alweer geopend. De bestuurders van gisteren jagen alweer op hun wethouderszetel. Ook ervaren we de traditionele Noordwijkse acties om politieke tegenstanders in diskrediet te brengen. Niet zoals je zou verwachten door met keiharde feiten maar met verdachtmakingen, die een kakelverse burgemeester maar moet onderzoeken.

Je zou kunnen denken: ’Een niet al te fraaie actie en ook slecht gekozen in een periode van menselijk leed en persoonlijk drama. Maar wel rond de viering van 75 jaar vrijheid. Een geweldige vrijheid die het mij en natuurlijk ook politici mogelijk maakt om ongezouten meningen in alle openheid te publiceren.

De vrijheid van meningsuiting is een geweldig goed. Mogelijk te vaak misbruikt. Zeker in deze tijd waarin er zo’n opvallende rol is voor de sociale media waar roeptoeteren en onzin uitkramen tot ‘normaal’ is verheven.

Maar ik sta graag even stil bij de positiviteit ervan. We leven in een Westerse vrijheid waarin we in alle redelijkheid moeten kunnen zeggen wat we willen. Vorige maand nog werd mij gevraagd of ik juist die vrijheid als journalist en columnist ook ervaar. Of er soms geen druk gelegd wordt vanuit bijvoorbeeld de politiek of het bedrijfsleven. Of van de kant van de uitgeverij. In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat dit nog nooit, echt nog nooit, het geval is geweest. Ik kan schrijven wat ik wil. En ik doe dit vanuit mijn persoonlijke overtuigingen. Niet altijd naar de zin van iedereen. Niet altijd door iedereen gewaardeerd. Ja, gelukkig hoor ik vaak genoeg: ‘Ik ben het niet altijd met je eens’. Maar het delen van mijn meningen, gedachten, twijfels en geconstateerde bureaucratie, politieke onzin, ambtelijk dwalen en onrechtvaardigheden kan ik in alle vrijheid doen.

In deze periode van het vieren van de vrijheid past deze overdenking die feitelijk leidt tot tevredenheid en waardering. Gezamenlijk applaudisseren is een bij de huidige crisis behorend fenomeen. Dus roep ik op tot een moment van gezamenlijk applaus voor de vrijheid van meningsuiting via welke (sociale) media dan ook.

Zoals het in mijn column gewoon is even de kritische noot. Ik betreur het dat het huidige college zeer terughoudend communiceert en contacten van collegeleden met inwoners en ook de pers heel formeel en afstandelijk benadert. Het lijkt een bewuste keuze voor een uitgestippelde strategie. Ze mogen dit in alle vrijheid doen. Maar wel met in achtneming van de richtlijnen die in een samenleving door de vrije pers zeer streng kan en mag worden gecontroleerd.