Afbeelding
Foto: Cor de Mooy

Ogen

Algemeen Binder

Ik heb wat met ogen. Niet alleen kunnen ze mij vragend aankijken. O nee, ogen verraden veel meer. Ik heb de wat arrogante overtuiging dat ik via de ogen iemands karakter kan lezen. In ieder geval verraden ogen emoties zoals blijdschap of angst. Juist angst is in deze periode bijzonder waarneembaar indien je dreigt binnen de anderhalve meter te komen. 

Zo zag ik ook misplaatste arrogantie in de ogen van die viroloog, die met die Duitse naam, toen er een andere dan zijn mening werd verkondigd. Zo zag ik onzekerheid in de ogen van de verkeersregelaar die instructies gaf die hij kennelijk zelf wat overdreven vond. Wat overigens niet overdreven is. Wel overdreven zijn de vele reacties van mensen die op sociale media hun ondeskundigheid uitvoerig etaleren door zich als deskundigen te presenteren. In mijn ogen zijn dat niet toevallig bewonderaars van de pianospeler die geen pianist is.

Het aantal besmettingen loopt inmiddels ook in Noordwijk snel op. Dat verklaart de angst in de ogen van mensen die daarbij maar al te vaak met de mond onverschilligheid proberen uit te stralen. Ik kan met zekerheid stellen dat ik geen deskundige ben. En dat ik, zo gezagsgetrouw als ik ooit ben opgevoed, mijn leven aanpas aan de regels die de deskundigen als noodzakelijk hebben gepubliceerd. Niks meer en ook niet minder. Met de inmiddels opgedane kennis dat dit geen enkele zekerheid biedt.

Mijn relatie met Twitter en Facebook staat wel onder druk. Ik leef tussen schaamte en vrees. De diverse uitlatingen van dorpsgenoten gaan in mijn ogen vaak verder dan de fatsoensnormen toelaten. Is het misplaatst superioriteitsgevoel? Is het domheid? Is het gebrek aan voorlichting? Is het boze demagogie? Ik durf het niet te zeggen. Om het zeker te weten zou je mensen in de ogen moeten kunnen kijken. Van sommigen weet ik het wel. Die heb ik bij verschil van inzicht wel vaker in de ogen gekeken. Van anderen weet ik het helemaal niet. Ik moet echt mijn best doen om het respect voor hen niet te verliezen. Respect tonen is voor mij een doel op zich. Respect tonen zonder te meegaand te zijn, zonder de eigenwaarde geweld aan te doen, zonder de soms noodzakelijke kritische benadering uit het oog te verliezen.

Met veel respect richten mijn ogen zich op de uitvoerende macht, die zich volledig inzet maar die bij het aanvaarden van de functie verplichtingen is aangegaan. Zoals ook journalisten verplichtingen kennen, een kritische benadering met respect voor de mens, met ruimte voor mededogen. Maar ook met de journalistieke plicht jegens de samenleving. Om bestuurders zo nodig de maat te nemen. Op de juiste plek op het juiste moment. Zoals deze column er een is. Zo ogen de onlangs zo luidruchtige lokale partijen nu opvallend stil en dus mijn vraag: ‘Zijn in uw ogen zeehondjes en drieteenstrandlopers echt belangrijker dan onze inwoners?

Uit de krant