Stikstof

Zonder dat we het willen raakt het ons allemaal. Ik bedoel natuurlijk de stikstofdiscussies. De kranten vullen hun teveel stikstof veroorzakende drukwerken er mee. De stikstofproducerende tv-zenders sturen hun reporters in de stikstofveroorzakende auto's op de demonstraties af. Boeren, in files vol stikstof spuitende landbouwvoertuigen en tractoren, degraderen voor even hun stikstof veroorzakende koeien, varkens kippen en lammeren tot bijzaak.

Terwijl ik dit schrijf besef ik dat, volgens de huidige jeugdige generaties, alles wat we vandaag aanraken er de oorzaak van is dat 'hun planeet' naar de knoppen gaat. Het laag overkomende vliegtuig, de langs zoevende cabriolet van de blonde hotelmedewerkster, de ronkende motor van de in opwindend leder gestoken schooljuffrouw, de stinkende terreinwagen van de jachtopziener, de Q-liner richting Schiphol en wat al niet meer.

Op straat liggende studenten maken zich niet meer druk over hun catastrofale studieschuld, hun angstaanjagende verslaving aan partydrugs of de huurachterstand bij de huisjesmelker. Ze maken zich geen zorgen over de chirurg die onderweg was naar het ziekenhuis voor een spoedoperatie, de ambulance die richting een hartstilstand wilde, de verontruste moeder die haar kind van school moest halen. Zogenaamd betrokken bij de aarde hebben lak aan de wereld. De wereld die hen de huidige welvaart bracht en hun theatrale protesten gelaten wil accepteren. Politieagenten en de Amsterdamse burgemeester treden schandalig tolerant op. Politici verdringen zich inmiddels rondom journalisten om hen te verleiden hun verhaal tot werkelijkheid te kunnen promoveren. Zij ventileren hun Nederlandse oplossingen alsof die de mensheid zullen redden. Symboolpolitiek en misleiding, want niemand, maar dan ook niemand, komt met een integrale oplossing.

Ik denk persoonlijk niet dat Moeder Aarde de dupe is. Deze aardkloot zal zijn reis door het heelal nog vele honderdduizenden miljarden jaren blijven voortzetten. Het is slechts de mensheid die het loodje moet leggen. Er komt een dag dat de mensachtigen, die ruim vier miljoen jaar geleden hun eerste voet op aarde zetten, er niet meer zullen zijn. Wij zullen eens, zoals eerder de onverwoestbaar lijkende dinosaurussen 65 miljoen jaar geleden, van Moeder Aarde verdwenen zijn. De catastrofale overbevolking van deze wereld te lijf gaan is een onbegonnen strijd. Daar zijn ze in China ook achter. Een geboorteregeling biedt geen soelaas zodra een prettig leven uitgangspunt is.

Daarom moeten we, tijdens de laatste periode van de stikstof producerende mensheid op deze aarde, gewoon maar zorgen dat we het leuk hebben. En daarbij vervullende protesterende boeren, de zogenaamd ongeruste maar feitelijk op aandacht kickende nepstudenten en de professioneel misleidende politici elk hun rol gunnend. Ik laat me er gewoon door amuseren. Want zelfs ik kan geen oplossing verzinnen voor het wereldwijde stikstofprobleem.