Voorbij

Ik schrok plotseling wakker.' Is het een droom of echt gebeurd?', bedacht ik mij slaperig. Had ik gedroomd over de laatste Noordwijkse gemeenteraadsvergadering? Over het slot van een lang tijdperk. Had de bijeenkomst, waarin het slechts ging over prestaties in de laatste 4 jaar en de lange roemrijke historie van de politiek in onze woonplaats wonderlijk genoeg nauwelijks aandacht kreeg, echt plaatsgevonden?

Ik zette het allemaal nog een keer op een rijtje. De historische avond, de hele korte vergadering, het afscheidsfeestje en de onverwachte langdurige lofzang. Het werd mij duidelijk dat het echt is gebeurd. De voorzitter van de raad nam de gelegenheid te baat om het huidige Noordwijk en zijn politici te roemen. Alsof wij er niet bij zijn geweest. Hij kon bovendien voorspellen dat het nieuwe Noordwijk een onbetwiste gouden toekomst tegemoet gaat. We gaan het meemaken.

Aan de hand van een lange lijst van bloemen werden hierna zittende raadsleden door de raadsvoorzitter gekarakteriseerd. En daarbij hoorde ik soms opvallende vergelijkingen. Zo bleek Theo Alkemade een Gladiool, Arjan van den Akker een Zonnebloem, Janine Passchier een Lelietje van Dalen, Dick Gütlich een Kamperfoelie en Taetske een Amaryllis. Dat laatste wel opvallend omdat velen haar eerder zouden typeren als Vergeet-mij-nietje. De burgemeester had voor de wethouders alleen maar mooie woorden. Zoals deze: 'Wat een geweldig team waren wij, met een open communicatie en grote betrokkenheid'.

De lezer begrijpt nu wel dat ik, nog half slapend en half in de realiteit, moeite had dromen van werkelijkheid te scheiden. De aanwezige betrokken inwoners werden bovendien getrakteerd op de zwanenzang van alle fractievoorzitters. Waarvan een opmerking over de burgemeester uit de mond van Peter van Bockhove, ja die van Lijst Salman, mij steeds opnieuw koude rillingen bezorgt: 'Jan Rijpstra is gewoon een vriend geworden'. Ja, echt waar, dat zei hij. Gerben van Duin wilde hierbij kennelijk niet achterblijven. 'Beste Jan, je wilde slechts goud. Daarbij was jij de Messi van ons team. Wat moet Noordwijk nu, klonk het duidelijk vertwijfeld. Terwijl ik nog meende te horen 'zonder ons'.

Natuurlijk waren er ook de bij dit soort gelegenheden gebruikelijke onderscheidingen. Dat is voorspelbaar, dat hoort erbij. Want kwantiteit wordt in politieke kringen zeer gewaardeerd. Oudgediende Jaques Elvader schatte de plechtigheid met: 'dit is een historische gebeurtenis', wel op de juiste waarde in. En de 'echte', de voornamelijk nuchtere Carla Versteege verzuchtte: 'Het minst leuke vond ik wel de verkiezingstijd'. En dat bracht ook mij weer terug in de realiteit. Het was allemaal geen droom geweest. Mijn vertwijfeling blijft.
Waarom geen enkele aandacht voor belangrijke raadsleden in het verleden en beslissingen die belangrijk zijn gebleken? Slechts de huidige politici bleken interessant. Ik denk er het mijne van. De lezer mag natuurlijk een eigen gedachte hebben.