De stormramp van 1953

Als we praten over de stormramp van 1 februari 1953 dan denken we in de eerste plaats aan de verwoestingen in de Zeeuwse en Zuid-Hollandse eilanden, die door de hoge stormvloed werd aangericht. Verschillen aangrijpende boeken en verslagen zijn hierover geschreven,

Noordwijk heeft destijds ook het nodige van deze stormramp meegekregen. Het begon al eigenlijk op zaterdag 31 januari. 's Morgens begon de wind sterk toe te nemen en kreeg bijna orkaankracht. Zelf herinner ik mij, dat ik aan het begin van de middag moeite had op straat overeind te blijven. Ik was toen pas 9 jaar oud. Daarna kwam de nacht, die op volle maan volgde; de beruchte nacht van zaterdag 31 januari. Maan en zon zogen het zilte water hoog tegen de kusten van West Europa. Het was springtij. Maar over dit hoog gestuwde water joeg ook de storm uit het noordwesten, die zaterdag al de kusten van Schotland besprong, langdurig en met vlagen van orkaankracht, uitschietend tot snelheden van 150 km per uur. Tegen middernacht zou het weer laag water worden, maar inmiddels duwde de zware storm zoveel water in de trechter van de Noordzee, dat van eb niets meer te merken was. Het woedende water bleef alsmaar stijgen. De volgende morgen werd pas duidelijk wat er allemaal gebeurd was. De radio gaf 's morgens het nieuws door van talloze dijkdoorbraken. Bijna geheel Zeeland en het zuidelijk gedeelte van Zuid-Holland en een stukje van Noord Brabant stonden onder water. Maar ook de Noordzeekust op het vasteland bleek niet gespaard te zijn. In de loop van zondagmiddag was de storm al enigszins geluwd en we waren nieuwsgierig wat er aan de kust en op strand was gebeurd. Toen we op de Noordboulevard aankwamen werd pas goed duidelijk met welk een kracht de storm had huisgehouden. Het Oranjebad was compleet weggevaagd. Hier en daar lagen grote hopen opgestuwd hout als stille getuigen van wat er hier eens stond. Grote delen van de boulevard en het voorliggende duin waren volledig weggespoeld. Op veel plekken was de oude Atlantikwall weer blootgelegd en dit bleek achteraf de redding van een deel van Noordwijk aan Zee te zijn geweest. Na de oorlog had men deze zware betonnen muur in de boulevard laten zakken, maar nu bleek zij de enige waterkering te zijn, die de woedende zee op afstand kon houden. Zo hebben de Duitsers toch nog iets goeds gedaan. Overal was het een grote ravage en het zeewater spoelde zelfs door de Hoofdstraat. Door het noodweer kwamen ook verschillende schepen in nood en ook voor Noordwijk strandden 2 schepen. Een hiervan ligt nog vers in mijn geheugen. Als 9-jarige was ik op avontuur belust en met enkele andere kameraden beklom ik dit schip, de viskotter Ouddorp 13, om het van binnen te bekijken. Maar zover kwamen wij niet, Een woedende schipper joeg ons er direct weer af. Na de ramp werden in Noordwijk verschillende initiatieven ontwikkeld om de getroffen gebieden te helpen.
In 2007 is in het kader van de versterkingsplannen van de zwakke schakels langs de Nederlandse kust, het project Dijk in Duin in Noordwijk uitgevoerd zodat een herhaling van 1953 voorkomen wordt.