Moeder Koomen

Ouderen onder ons zullen zich deze markante persoon uit het Langeveld nog kunnen herinneren: Moeder Koomen. Zij woonde op een oude boerderij in het Langeveld en wel midden in het bos, dat nu onder beheer van de Stichting Zuid-Hollands Landschap valt.

Het gezin Koomen kwam hier in 1936 wonen. De bestaande oude duinboerderij, even ten noorden van de Langevelderslag, werd veranderd in een kampeerboerderij onder de naam De Woeste Hoeve. De oude schuur diende als kamphuis, waar zelfs ruim 100 mensen in het stro konden slapen. In het weekend kon daar voor 35 cent per portie warm worden gegeten. Na de oorlog stond deze camping bekend als Moeder Koomen.
Het was er erg primitief. Water werd gepompt uit een waterput en sanitaire voorzieningen waren nauwelijks aanwezig. Zij stond vooral bekend om haar strijdvaardigheid. Zij had het vooral gemunt op de gemeente Noordwijk, die dit kampeerterrein vanwege het ontbreken van de nodige voorzieningen wilde sluiten. Aansluiting op het waterleidingnet van de gemeente Noordwijk weigerde zij, want het water uit haar put was van veel hogere kwaliteit dan dat van de gemeente Noordwijk en zo waren er nog andere punten, waar zij niet met de gemeente Noordwijk wenste mee te gaan. Gebruik makend van het spreekrecht tijdens een gemeenteraadsvergadering viel zij vooral burgemeester Bonnike aan. Zij meende zelfs , dat de burgemeester door de satan bezeten was. De burgemeester antwoordde, dat hij daar niets van gemerkt had en gaf vervolgens een keurig overzicht van zaken, waaraan zij zich diende te houden. Zij bleef weigeren tot het bittere eind. Na de herinrichting van het Langeveld kwam het terrein van Moeder Koomen in handen van de Stichting Zuid-Hollands Landschap en deze stichting liet Moeder Koomen weten, dat zij de hoeve zou moeten ontruimen, omdat het omringende terrein een natuurfunctie zou krijgen. Dit laatste is ook gebeurd, maar veel later dan de bedoeling was. Moeder Koomen stond op het standpunt, dat zij een huurovereenkomst had met de vorige eigenaar uit 1936 en daar viel niet aan te tornen. Dit hield zij bijna tot haar dood vol zonder dat de Stichting vat op haar kon krijgen.
Mijn eerste kontakten met Moeder Koomen dateren zo eind jaren vijftig, toen ik met mijn vader in de Waterleidingduinen bramen ging zoeken. Voordat je dit terrein mocht betreden, moest je eerst voor 10 cent een kaartje kopen. Je kwam daar een zaaltje binnen, waar een samenraapsel van allerlei tafels en stoelen stond. Je mocht ook niet te vroeg komen, want dan kreeg je de wind van voren. Op latere leeftijd had zij zich aangesloten bij een streng christelijke gemeenschap. Zij liet dat duidelijk blijken door gezang en orgelspel. Achter haar voordeur stond een harmonium, dat haar gezangen ondersteunde. Ik stond later kennelijk in een goed blaadje. Ik werd op een gegeven moment uitgenodigd om een Bosuil te komen bekijken, die vlak bij haar boerderijtje had gebroed. Ook deze uil genoot volgens haar de zegen des Heren vanwege de drie nakomelingen in de nestkast.
Na haar dood, eind vorige eeuw, heeft Zuid-Hollands Landschap alle opstallen afgebroken. Thans resten er slechts enkele bomen en struiken.