Verantwoordelijkheid

Je beschikbaar stellen voor dorpspolitiek noem ik een serieuze zaak. Dat doe je niet zomaar. Want kiezers reken erop dat het gekozen raadslid een periode van 4 jaar uit zit. Maar in de praktijk blijkt dit steeds opnieuw slechts een idealistische denkwijze. Voor de zoveelste keer worden we in de raadzaal geconfronteerd met alweer een afscheidsspeech, alweer dikke ruikers bloemen, alweer een eed of gelofte, alweer woorden van welkom en alweer de noodzaak van een periode journalistieke clementie omdat de nieuwkomer immers nog onwetend is.

Ik ben de tel kwijt maar ik herinner me zo maar namen als, Leon, Els, Jan, Gerard, Annette en Martijn. En nu dus weer Stephanie en Koen. Natuurlijk hebben zij allemaal het recht om vroegtijdig het bijltje erbij neer te gooien. Maar als 37% van de gekozen raadsleden hun periode niet uitzit dan stel ik dat men zeer lichtvaardig omgaat met de democratische verantwoordelijkheid.
U merkt het al. Ik druk mij voorzichtig uit. Dat doe ik omdat ik ook wel weet dat het heel gemakkelijk is om kritiek te hebben op keuzes die moeten worden gemaakt. Het voortbestaan van je relatie, de toekomst van de kinderen, zakelijke beslommeringen, gezondheidsproblemen, verandering van werkkring of zelfs de onvrede met de gang van zaken in de dorpspolitiek zijn goede reden om de pijp aan Maarten te geven. Maar als ruim een derde geen kans ziet om de wettelijke periode af te maken dan… Het voelt niet goed.
Zo'n zelfde soort gevoel heb ik over dat deel van het gemeentehuis waar 'gewone mensen' niet zo maar binnen kunnen. De Noordwijkse politiek had in hun wijsheid besloten dat de geplande commissievergadering niet door hoefde te gaan. Gebrek aan agendapunten. Een passiviteit welke ik nog niet eerder meemaakte. Ik denk stiekem dat men achter 'het pasjesslot' volkomen ongemotiveerd is nadat de politiek het falend beleid rondom Zeewaardig in de schoenen schoof van de ambtenaren. Met de fusie als excuus doet men mogelijk even mak aan. Even laten merken dat de schuldvraag een teer puntje is. Dus zien we nu slechts ambtelijke stukken die eigenlijk niets voorstellen.
Gelukkig was er wel nog een ceremonie protocollair rondom het afscheid en installeren van raadsleden. Verder in de politieke arena een hoofdrol voor 2 dorpsgenoten die via het spreekrecht hun kritiek durfden te spuien. Dat maakte de bijeenkomst in ieder geval de moeite waard. Grappig dat de terechte kritiek van de rekenkamer op de burgerparticipatie bij de behandeling door de coalitie hoogmoedig werd gepareerd. Met een amendement werden alle verwijten als 'oude politiek' neergezet. En om 22.15 stonden we allemaal alweer buiten.
Niks mis mee, natuurlijk. Maar toch heb ik datzelfde onbevredigende gevoel. Gaat er nu 18 maanden lang niets meer gebeuren? Alleen maar fusie, fusie en nog eens de fusie. En daarom dus uitstel, uitstel, uitstel. Een langdurige ambtelijke pas op de plaats? Ik mag het toch niet hopen!