Afbeelding

Tranen

Algemeen Binder

Er hebben in de Noordwijkse raadzaal al heel wat tranen gevloeid. Ik heb er persoonlijk al de nodige gezien. In een tijd dat 'trouwen met je voetjes in het zand´, nog bij de wet verboden was en men dus veroordeeld werd tot een ceremonie in de raadzaal. En na het 'Ja, ik wil',waren er vaak tranen.

Mijn tante Riek, moeder van zes huwbare dochters, was er goed in. Eerst een hoorbare snik. En dan met veel theater vanuit haar tasje een zakdoekje. Natuurlijk vol gesprenkeld met de onmisbare Water van Keulen met het nummer 4711.
Tranen heb ik later ook gezien tijdens de jaarlijkse uitreiking van de lintjes. De personen die werden onderscheiden pinkte soms een traantje. Onder de aanwezige familieleden, die het allemaal zo goed geheim hadden weten te houden, was er vaak wel meer gesnotter.
Waterlanders bij raadsleden tijdens politieke veldslagen die werden geleverd kan ik me niet herinneren. Een keertje was het wel bijna zover. Wanhoop en verontwaardiging deden toen de anders zo heldere oogjes van een keurige, altijd perfect gekleed raadslid van socialistische origine, kleuren richting het ochtendrood in de herfst. Het ´ochtendrood, water in de sloot´, werd door haar echter of voorkomen of mogelijk slechts voor de omstanders perfect verborgen gehouden.

Bij mannen in de politiek is het anders. Die zijn vaak hard en meedogenloos voor zichzelf en anderen. Maar willen naar mijn waarneming heel graag tranen bij de collega's voorkomen.
Vrouwen reageren bij verontwaardiging en machteloosheid weer vaak anders dan de heren.
Heren doen dit nog al eens met een blik vol medelijden compleet met meewarige glimlach. Bij vrouwen constateer ik wat vaker oogjes die vuur zouden willen spuwen. Van een glimlach is er bijna nooit sprake en de gekozen woorden komen vaak heel vinnig over de lippen.
Deze week ging het in de raadzaal op die manier toen er heftige discussie ontstond over de begrippen zwaar en licht. Wat voor de vrouw in kwestie heel zwaar was werd door de heer in kwestie als licht beoordeeld. Even dacht ik nog dat dit aanleiding zou kunnen worden om een traantje weg te pinken. Maar dat kwam niet aan de orde. Want na de eerste vinnige reactie hoorde ik tot mijn verbazing het voorstel van de vrouw (ook deze avond gekleed in een zomers rokje) om er later, in een gesprek met de benen op tafel, nog eens op terug te komen.


Toch vloeiden er in de raadzaal deze week wel tranen. Niet veroorzaakt door politieke strijd. Maar volgens mijn informatie door aantijgingen op de sociale media. Natuurlijk is en blijft bewust kwetsen verwerpelijk. Maar moeten beroepsbestuurders hier niet professioneel op kunnen reageren? Geeft de taak van een bekwaam bestuurder ruimte voor dit soort emotie? Voor dikke tranen en gesnotter in de raadzaal? Ik weet het niet. Want, schaamteloos commentaar leveren op mensen via Twitter of Facebook, hoort er in deze tijd helaas bij. En geloof me, daar kan ik dan wel om janken.

Uit de krant