Bij Wilma - Cijfers en letters

Met cijfers heb ik niets. Een boekhouder is in mij totaal verloren gegaan. Ik heb mijn financiële huishoudboekjes wel op orde, maar vraag mij niet om het mooi in kaart te brengen.

Als familie houden wij van bordspelletjes. Risk gaat me goed af. Bij Monopoly wil de goegemeente graag dat ik de bank beheers. Lekker makkelijk, want in het vuur van de strijd wil ik nog wel eens mijn oog op de centjes verliezen en wordt er behoorlijk vals gespeeld qua wisselgeld en het verstrekken van hypotheken of het terugnemen van onroerend goed als onderpand. Ik heb soms een (te) warm hart voor de noodlijdende medespeler. Het gaat er dan heel heftig aan toe met een warme knipoog, dat wel. Het steekt soms, dat mijn lieve kinderen en aanhang commentaar leveren in de trant van "ach, moeilijk he, op jouw leeftijd alle ontwikkelingen nauwgezet in de gaten te houden, maar je mag blijven als bankbeheerder hoor". Dat ik bij het klaverjassen een zakjapannertje bij de hand heb, verbaast niemand.

Maar ik haal mijn gram op het gebied van letters. Ik lees veel en heel graag en schrijf zo nu en dan een column of een stukje voor de krant. Daar heb ik over het algemeen geen moeite mee en heb controle over de dingen die ik op papier zet. Mijn dochter had onlangs een sollicitatiebrief opgestelde voor een baan die ze echt tot in haar diepste vezels zo graag wilde. "Mam, wil je me helpen met het lezen (lees: opstellen van de brief) en behoed me voor fouten", was haar lieve verzoek. Op zo'n moment ga ik helemaal los. Ik ga zinnen ombouwen en weer afbreken. Ik lees en herlees, verplaats me in de ontvanger van de brief om zo kritisch te kijken of de inhoud wel pakkend genoeg is. Want het uiteindelijke doel is toch een brief te schrijven waarvan de ontvanger denkt: "dit is interessant, met deze sollicitant wil ik graag nader kennismaken. Ik schrijf de brief niet; ik stel vragen aan de hand van de door haar opgestelde tekst en bouw wel eens een zinnetje om.

Net als honderdduizend andere Nederlanders zou ik graag een boek willen schrijven. Een eerste aanzet ligt er wel, maar veel verder zal het niet komen. Het schrijven van een boek is een vak. En dat vak beheers ik totaal niet. Ik beperk me tot een column hier en daar en het schrijven van een stukje over een gebeurtenis dat in Noordwijk plaatsvindt.

Ina Verblaauw